استان سیستان و بلوچستان از شمال به [[استان خراسان جنوبی]] و کشور افغانستان، از شرق به کشورهای [[پاکستان]] و [[افغانستان]]، از جنوب به [[دریای عمان]] و از مغرب به استان‌های [[کرمان]] و [[هرمزگان]] محدود می‌شود.
شمال استان، برآمده از [[آبرفت]]های رودخانه [[هیرمند]]، که بزرگ‌ترین دریاچه آب شیرین جهان در مواقع پرآبی را در خویش جای داده‌است. [[کوه خواجه]] تنها پشتهٔ بلندی می‌باشد که در شمالدشت استانسیستان خود نمایی نموده و نزد اهالی از قداستی خاص برخوردار است. دشت سیستان که در گروه اقلیم بیابانی میانه قرار دارد، بارشی کمتر از ۶۵ میلی‌متر را در سال دریافت می‌کند و میزان تبخیر در آن به بیش از ۵۰۰۰ میلی‌متر می‌رسد. این شرایط در مجموع باعث خشکی فیزیکی شدید محیط بوده و در سال‌هایی که میزان ورودی آب رودخانه هیرمند کاهش می‌یابد، خشکسالی‌های مخرب توسعه پیدا می‌کند. شریان حیاتی منطقه یعنی هیرمند نوسانات سالیانه قابل ملاحظه‌ای را نشان می‌دهد. وزش بادهای ۱۲۰ روزه که از اواخر بهار تا پایان تابستان می‌وزد در تشدید نیاز و خشکی محیط مؤثر است.
[[بلوچستان]] (مکران) با وسعت زیاد و آب و هوای متنوع اش را با دریای عمان گره زده‌است. این وادی دارای طبیعتی کوهستانی می‌باشد. مناطق جنوبی بلوچستان ( [[مکران]] )با توجه به مجاورت با دریای عمان و بهره‌گیری از بادهای موسمی اقلیم متفاوتی دارند. بالا بودن میانگین دما و پایین بودن نوسانات آن از مشخصه‌‌های اساسی اقلیم منطقه است . با توجه به پایین بودن بارش و عدم وجود منابع برفی کوهستانی اکثر جریانات رودخانه‌ای، موقتی و فصلی بوده و در بخش وسیعی از بلوچستان (مکران) منابع محدود آب‌های زیر زمینی تنها امکانات تأمین آب به‌شمار می‌آیند. وجود مخروط آتشفشانی [[تفتان]] با ۳۹۴۱ متر ارتفاع در شمال بلوچستان مرکزی، شرایط اقلیمی متنوع و جالبی را فراهم آورده‌است . با توجه به دوره آماری ۱۳۷۵–۱۳۵۹ میانگین بارش سالیانه استان ۸/۱۳۹ میلی‌متر و [[میانگین]] دمای سالیانه ۶/۲۲ درجه سانتی گراد، می‌باشد .
