کلاژ: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تکه‌چسبانی'''{{مدرک}}، '''چسبانه‌کاری'''<ref>{{یادکرد فرهنگستان | مصوب=چسبانه‌کاری | بیگانه=collage | بیگانه در فارسی= | حوزه=هنرهای تجسمی | دفتر=چهارم | بخش=فارسی | سرواژه=چسبانه‌کاری}}</ref> یا '''کلاژ''' {{به فرانسوی|Collage، از ریشۀریشهٔ coller به معنای چسباندن}} نام تکنیکی در هنرهای تجسمی و نیز نام اثر هنریِ ساخته شده به وسیلۀوسیلهٔ این تکنیک است. در این روش مواد و چیزهای گوناگونی مانند تکه‌های روزنامه، کاغذهای رنگی، مقوا، پارچه، عکس، اشیای دورریختنی و جز اینها را بر روی یک سطح صاف مانند بوم، تخته یا مقوا می‌چسبانند تا یک ترکیب جدید به وجود آورند. گاهی نیز با طراحی یا نقاشی آن را تکمیل می‌کنند.

تکنیک چسباندن عکس یا تکه‌های عکس برای ایجاد یک ترکیب جدید فوتوکلاژ یا فوتومونتاژ نامیده می‌شود. انواعی از تکه‌چسبانی هم وجود دارد که شامل مواد دارای حجم مانند تکه‌های چوب، ظروف شکسته، دگمه،دکمه، پیچ و مهره یا هرچیز سه‌بعدی دیگر بر روی یک سطح می‌شود ([[Assemblage]]).

این تکنیک ابتدا در زمان اختراع کاغذ در [[چین]] در حدود سال ۲۰۰ پیش از میلاد به کار رفته‌است. اما تا قرن دهم میلادی که توسط خوشنویسان ژاپنی به کار گرفته شد، عدۀعدهٔ زیادی از مردم از آن استفاده نمی‌کردند. تکه‌چسبانی در قرن سیزدهم میلادی به اروپای قرون وسطا رسید. ورقه‌های طلا در کلیساهای سبک [[هنر گوتیک|گوتیک]] قرن پانزده و شانزده به کار گرفته شدند. سنگهای قیمتی و فلزات گرانبها در ساخت تصاویر مذهبی، شمایلها و نیز نشانها ([[نقوش پرچمی]]) استفاده شدند. یک مثال قرن هجدهمی از تکه‌چسبانی را می‌توان در کارهای هنرمند بریتانیایی [[ماری دیلِینی]] دید.

در قرن نوزدهم روشهای تکه‌چسبانی همچنین در ساخت یادگاریهایی مانند آلبوم عکس و نیز کتابها به کار گرفته شد. بسیاری آغاز به کارگیریبه‌کارگیری تکه‌چسبانی را به [[پیکاسو]] و [[ژرژ براک|براک]] در سال ۱۹۱۲ نسبت داده‌اند، با وجود این با توجه به فوتوکلاژهای [[دوره ویکتوریا]]، می‌توان گفت که روشهای تکه‌چسبانی در اوایل دهۀدههٔ شصت قرن نوزدهم میلادی مورد استفاده بوده‌است. البته بسیاری افراد این دسته از کارها را تنها به عنوان یادگاری و سرگرمی می‌شناسند.

== تکه‌چسبانی و [[نوگرایی]] ==

پیشینۀپیشینهٔ تکه‌چسبانی را می‌توان تا صدها سال پیش دنبال کرد، اما ظهور دوبارۀدوبارهٔ این تکنیک به عنوان یک فرم هنری جدید در اوایل قرن بیستم میلادی اتفاق افتاد و به یکی از تکنیکهای محبوب هنرمندان نوگرا تبدیل شد. برخی صاحب‌نظران هنر بر این عقیده‌اند که باوجود استفادۀاستفادهٔ روشهای کلاژمانند تا پیش از قرن بیستم، تکه‌چسبانی به واقع تا سالهای پس از ۱۹۰۰ و همزمان با نخستین مراحل [[نوگرایی]] (مدرنیسم) شکل نگرفت.

به عنوان مثال، براساس واژه‌نامۀواژه‌نامهٔ آنلاین [[موزه گوگنهایم نیویورک]]، تکه‌چسبانی یک مفهوم هنری وابسته به آغاز پدیدۀپدیدهٔ مدرنیسم و مستلزم چیزی بسیار بیشتر از صرف چسباندن چیزی بر روی چیز دیگر است. تکه‌های چسبانده‌شده‌ای که [[ژرژ براک|براک]] و [[پیکاسو]] بر روی بومهای خود اضافه کردند، نگاهی تازه را به نقاشی مطرح می‌کنند، هنگامی که این تکه‌ها «با مسطح بودن صفحۀصفحهٔ نقاشی در تضاد قرار می‌گیرند.»

در این دیدگاه کلاژ بخشی از روندِ روشمند بررسی مجدد رابطۀرابطهٔ میان [[نقاشی]] و [[مجسمه‌سازی]] است و این کارهای جدید (بنا بر مقالۀمقالهٔ گوگنهایم) «به هر یک از این دو رسانه بخشهایی از ویژگیهای دیگری را می‌بخشند.» علاوه بر این، این تکه‌های روزنامۀروزنامهٔ چسبانده‌شده پاره‌هایی از مفاهیم بیرونی را به این رویارویی می‌افزایند: «اشاره‌هایی به رویدادهای جاری مانند [[جنگ های بالکان|جنگهایجنگ‌های بالکان]] یا به فرهنگ رایج، که محتوای هنر آنان را غنی‌تر می‌کند.» این همجواریِ نشانه‌ها موضوعی اساسی در ایده‌ای بود که در پسِ تکنیک تکه‌چسبانی قرار داشت: «تأکید بر مفهوم و روند کار به جای محصول نهایی، کلاژ یک ناهمگونی را به وسیلۀوسیلهٔ چیزهایی معمولی به یک هم‌آمیزی معنادار تبدیل کرده‌است.»