هنرهای رزمی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
اشتباه تایپبی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۴:
'''هنرهای رزمی''' به سیستم‌ها و سنت‌های مدونی از تکنیک‌ها و فنون مبارزه‌ای گفته می‌شود که با انگیزه‌ها و دلایل متفاوتی تمرین می‌شوند؛ برای [[دفاع شخصی]]، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی ذهنی، جسمی و معنوی؛
اصطلاح هنرهای رزمی بیشتر به رشته‌های رزمی شرق آسیا مانند [[ووشو]] یا [[کونگ‌فو]]، [[کاراته]]، [[تکواندو]]، [[سیلات]] اشاره دارد، اما رشته‌های غربی همچون [[بوکس]]، [[ساواته]]، [[پانکریشن]] و انواع [[کشتی (ورزش)|کشتی]] نیز در مجموعهٔ هنرهای رزمی قرار داده می‌شوند. از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می‌توان به سه گروه «مسلح»، «بی‌سلاح» و «مسلح و بی سلاح» تقسیم می‌شوند. اولی مهارت‌هایی چون [[تیراندازی با کمان]]، نبرد با [[نیزه]] و [[شمشیرزنی]] را شامل می‌شود و دومی یعنی رشته‌های مبارزهٔ بی‌سلاح بر ضربات دست و پا تأکید دارند سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بی سلاح، مبارزهٔ مسلح نیز وجود دارد.
امروزه برخی مهارت‌های مبارزه با سلاح همچون [[کندو (ورزش)|کِندو]] (شمشیرزنی ژاپنی) و [[کیودو]] (تیراندازی با کمان ژاپنی) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می‌شوند و رشته‌های بدون سلاحی همچون [[کاراته]]، [[جودو]]، [[تکواندو]]، [[موای تای]]، [[ساندا]]، [[کیک بوکسینگ]] و [[جوجیتسو]] نیز به عنوان روش‌های دفاع شخصی تمرین می‌شوند. هنرهای رزمی [[ووشو]] یا کونگ‌فو، [[آیکیدو]] و [[هاپکیدو]] هم به عنوان هنرهای رزمی بی سلاح و مسلح تمرین می‌شوند.
بسیاری از تکنیک‌ها و تمرینات رشته‌های مختلف رزمی مشابه است اما هر یک از
مهمترین جنبهٔ وحدت‌بخش هنرهای رزمی شرق آسیا که آنها را از رشته‌های رزمی سایر نقاط دنیا متمایز می‌کند، تأثیر مکاتب [[دائو]] و [[ذن]] آئین بودایی بر آنهاست. این ویژگی باعث شده تا وضعیت ذهنی و معنوی هنرجویان اهمیت بالایی داشته باشد. در هنرهای رزمی بر درونی‌سازی وضعیتی تأکید می‌شود که در آن کارکردهای محاسبه‌گری ذهن به تعلیق درآمده تا ذهن و بدن به عنوان یک واحد پیوسته به شرایط محیطی و تغییرات آن واکنش نشان دهند. در مکاتب دائو و ذن نیز بر به دست آوردن چنین وضعیتی تأکید می‌شود و راه رسیدن به آن نیز از طریق تجربه و تمرین است. به همین دلیل بسیاری از پیروان این مکاتب به تمرین هنرهای رزمی به عنوان یک فعالیت فلسفی و روحانی می‌پردازند.<ref name="martial art">Britannica Concise Encyclopedia, [http://www.britannica.com/EBchecked/topic/366845/martial-art martial art]</ref>
خط ۷۱:
با افزایش روابط میان غرب و آسیا تعداد بیشتری از سربازان غربی [[جنگ جهانی دوم]] و [[جنگ کره]] را در چین، ژاپن و کره گذراندند و با سبک‌های رزمی محلی این نقاط آشنا شدند. [[جوجیتسو]]، [[جودو]] و [[کاراته]] در دهه‌های ۶۰–۱۹۵۰ در جهان غرب محبوبیت پیدا کردند. [[کیک‌بوکسینگ]] آمریکایی در دهه ۱۹۷۰ به عنوان ترکیبی از [[بوکس]] و [[کاراته]] تکوین یافت و [[تکواندو]] در جریان جنگ کره در دهه ۱۹۵۰ توسعه پیدا کرد.
در اواخر دهه ۱۹۶۰ و ۷۰ توجه رسانه‌های جمعی به [[هنرهای رزمی چینی]]
در قرن بیستم چندین رشتهٔ رزمی نیز برای مبارزات تن‌به‌تن نیروهای نظامی طراحی شدند. [[کراو ماگا]] در اسرائیل، [[سامبو]] و [[سیستما (ورزش رزمی)|سیستما]] در شوروی، و [[سانشو]] در چین از جمله این رشته‌ها هستند. رشته [[سانشو]] بعد از ابداع شدن توسط چینی‌ها به عنوان بخش مبارزه [[ووشو]] منصوب شد. آمریکایی‌ها در دوران [[جنگ سرد]] اهمیت چندانی برای نبردهای تن‌به‌تن بدون سلاح قائل نبودند اما اخیراً توجه بیشتری به تمرین این مبارزات در نیروهای نظامی داشته‌اند.
خط ۷۹:
هنرهای رزمی امروزه به عنوان نوعی ورزش درآمده‌اند. از زمانی که برگزاری مسابقات در رشته‌های مختلف رزمی رایج شده این رشته‌ها از ماهیت اصلی رزمی خود درآمده و به صورت یک ورزش تمرین می‌شوند که بهترین نمونهٔ آن را در شمشیربازی غربی می‌توان مشاهده کرد. امروزه رشته‌های [[جودو]]، [[تکواندو]]، [[بوکس]]، [[شمشیربازی]]، [[کشتی آزاد]] و [[کشتی فرنگی|فرنگی]]، [[تیراندازی با کمان]] و [[پرتاب نیزه]] در برنامه رقابتهای المپیک قرار دارند و [[ووشو]] نیز هرچند در تلاش خود برای ورود به المپیک ناکام مانده‌اند، اما مسابقات آنها در نقاط مختلف دنیا برگزار می‌شود. هنرجویان رشته‌هایی چون [[کیک‌بوکسینگ]] و [[جوجیتسو برزیلی]] نیز عمدتاً برای شرکت در مسابقات تمرین می‌کنند. این در حالیست که برخی رشته‌های رزمی مثل [[آیکیدو]] یا [[کونگ‌فو توآ]] با برگزاری مسابقه مخالف هستند.
برخی از سبک‌های رزمی بر این عقیده هستند که برگزاری رقابت باعث می‌شود تا هنرجویان بهتر و ورزیده‌تر شوند و روحیهٔ ورزشی در
این پرسش که «بهترین رشتهٔ رزمی کدام است؟» انگیزهٔ برگزاری مسابقاتی بین مبارزان رشته‌های مختلف رزمی با
برخی هنرجویان رزمی نیز در مسابقات غیرمبارزه‌ای مثل شکستن اجسام سخت یا اجرای برنامهٔ هماهنگی از تکنیک‌ها همچون [[پومسه]]، [[کاتا]] یا [[تالو]] شرکت می‌کنند. از سوی دیگر بسیاری از حکومت‌ها نیز به دلایل سیاسی هنرهای رزمی را به سوی ورزشی شدن سوق داده‌اند. انگیزهٔ اصلی حزب کمونیست [[جمهوری خلق چین]] در تبدیل هنرهای رزمی چینی به رشتهٔ ورزشی ووشو در واقع سرکوب کردن ماهیت عصیان‌گرانهٔ موجود در هنرهای رزمی بوده‌است.
== مصدومیت ==
با
مصدومیت‌های شایع در رشته‌های رزمی نیز کبودی، کوفتگی، رگ‌به‌رگ‌شدن و پیچ‌خوردگی است. البته احتمال بروز مصدومیت‌های خطرناکی همچون ضربه مغزی، شکستگی استخوان و فلجی در ورزش‌های رزمی وجود دارد که در رقص چنین مصدومیت‌هایی غیرمحتمل است. اما مصدومیت‌های مرگبار بسیار نادر هستند. حداقل سه مورد مرگ بر اثر ضربه به شکم یا سینه و آسیب به اعضای داخلی بدن گزارش شده اما خطر جدی بیشتر بر اثر ضربات مشت و لگد به ناحیهٔ سر و ناحیه تناسلی بروز می‌کند.<ref name="ReferenceA" />
خط ۹۴:
== منابع ==
[[علی
{{ویکی‌انبار-رده|Martial arts}}
| |||