ضد کمونیسم: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از [[جنگ جهانی دوم]] ، فاشیسم به واسطه شکست [[نیروهای محور|قدرت های محور]] دیگر یک جنبش سیاسی عمده نبود. نیروهای پیروز که به نام متفقین شناخته می‌شدند یک ائتلاف بین المللی را شامل میشد که رهبران اصلی آن ایالات متحده، [[بریتانیا|انگلستان]] و اتحاد جماهیر شوروی رهبری بودند، اما پس از پایان جنگ این اتحاد به سرعت به دو اردوگاه مخالف تقسیم شد: در یک سو نیروهای کمونیستی به رهبری اتحاد جماهیر شوروی قرار داشتند و در سوی دیگر نیروهای سرمایه داری قرار داشتند که رهبری آن‌ها را ایالات متحده در دست داشت. رقابت میان این دو طرف به عنوان جنگ سرد شناخته شد و در طول این دوره دولت ایالات متحده نقش مهمی در حمایت از ضد کمونیسم جهانی بعنوان بخشی از [[سد نفوذ|سیاست مهار]] آن ایفا کرد. درگیری‌های نظامی زیادی در این دوره میان کمونیست ها و ضد کمونیست ها در نقاط مختلف جهان به وجود آمد که بعضی از مهم ترین آن‌‌ها [[جنگ داخلی چین]] ، [[جنگ کره]] ، [[جنگ ویتنام]] و [[جنگ ویتنام|جنگ]] [[جنگ شوروی در افغانستان|شوروی-افغانستان]] بودند. [[ناتو]] نیز در این دوره به عنوان یک اتحاد نظامی ضد کمونیستی در سال ۱۹۴۹ تاسیس شد و در تمام طول جنگ سرد ادامه یافت. ▼