پیروز سوم: تفاوت میان نسخه‌ها

بنابر برخی روایات شیعه، [[شهربانو]] به عقد [[حسین بن علی]]، نوهٔ پیامبر اسلام درآمد و مادر [[سجاد|امام چهارم شیعیان]] است.<ref name="ReferenceA">کریستین سن. ایران در زمان ساسانیان، ص ۵۳۱</ref><ref name="Imam Ali ubnal Husain"/><ref name="Imam Ali ubnal Husain"/><ref name="Madelung"/><ref>Muh’sin al-Ameen al-A’mili, A’yan as-Sheea’h, Damascus, 1935, IV, 189.</ref><ref name="Donaldson">{{cite book|last=Donaldson|first=Dwight M.|title=The Shi'ite Religion: A History of Islam in Persia and Irak|year=1933|pp=101–111|publisher=BURLEIGH PRESS}}</ref><ref>فرهنگ شیعه، محمد خطیبی، صفحهٔ ۱۰۴</ref><ref group="یادداشت">برای مادر زین العابدین نامهای دیگری چون شاه زنان و غزاله هم ذکر کرده‌اند.</ref><ref name="Imam Ali ubnal Husain"/><ref name="Madelung">{{cite web|last1=Madelung|first1=Wilferd|authorlink=Wilferd Madelung|title=ʿALĪ B. ḤOSAYN B. ʿALĪ B. ABĪ ṬĀLEB|url=http://www.iranicaonline.org/articles/ali-b-hosayn-b-ali|website=ENCYCLOPÆDIA IRANICA|accessdate=August 1, 2011}}</ref> شیعیان به این ترتیب فرزندان و نوادگان امام حسین را وارث [[خورنه]] یا فره ایزدی شاهنشاهان ایران باستان محسوب داشتند.<ref>کریستین سن. ایران در زمان ساسانیان، ص ۵۳۱<name="ReferenceA"/ref>

پیروز در سال ۶۷۷ میلادی فرمان احداث معبدی به نام Bos-si (معبد پارسی) در شینجان را داد.<ref name=":0"/> او در سال ۶۷۸/۶۷۹ میلادی درگذشت.<ref name=":1"/> نرسه، فرزند پیروز سوم، در یادداشتی مرگ پدرش را اینچنین توصیف می‌کند:<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=Frank Wong|کد زبان=En|تاریخ=August 11, 2000|وبگاه=The Circle of Ancient Iranian Studies|نشانی=http://www.cais-soas.com/CAIS/History/Post-Sasanian/pirooz.htm|عنوان=Pirooz in China Defeated Persian army takes refuge}}</ref><blockquote>«پیروز از امپراتور چین تنها تقاضای تدفینی ساده را برای خود کرد. ایرانیان در تبعید به همراه امپراتور چین حاضر بودند. امپراتور دستان لرزان پیروز را در دستانش گرفت. پیروز نگاهش را به غرب (ایران) گرداند و گفت: «من هر آنچه در توان داشتم برای وطنم (ایران) انجام دادم و آسوده خاطرم.» سپس نگاهی به شرق کرد و گفت: «سپاسگزار چین هستم، وطن جدیدم» سپس نگاهش را سوی خانواده‌اش و همه ایرانیان حاضر گرداند و گفت: «تلاش و استعداد خود را در راه یاری امپراتور بگمارید. ما دیگر ایرانی نیستیم. اکنون ما چینی هستیم» و سپس در آرامش چشم از جهان فروبست.»</blockquote>پیشاپیش آرامگاه گائوزونگ، یکی از مجسمه‌های بی سر متعلق به پیروز سوم است که بر کتیبهٔ پشت آن چنین نوشته شده‌است:<blockquote>«پیروز، شاه پارس (ایران) سپهسالار بزرگ گارد جنگی راست و سپهبد پارس (ایران)»<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=Tang Qianling Shirenxiang|نام خانوادگی=Guocan|نام=Chan|ناشر=Ji Qi Xianming de Yanjiu|سال=1980|شابک=|مکان=|صفحات=}}</ref></blockquote><blockquote></blockquote>