'''شک‌گرایی''' یا '''شکاکیت'''، {{به انگلیسی|Skepticism ˈskeptəˌsizəm}} یکی از مکاتب زیرمجموعهزیرمجموعهٔ [[خردگرایی]] است.
شک‌گرایان اصراری بر اثبات و پافشاری بر عقاید خود و دیگران نداشته و همواره آمادهآمادهٔ شنیدن نظراتنظریات دیگرند. شک‌گرایان ابایی از اعتراف به نادانی در مواردی که علم روز هنوز به جواب قطعی نرسیده ندارند (بر خلاف بسیاری مکاتب و ادیان که صرف ندانستن چرایی رخدادها را از براهین اثبات معبود خویش برمی‌شمارند). نیز در بسیاری موارد با وجود نظریات غالب، اقدام به تأیید یا تکذیب موضوعی نمی‌کنند.
البته شک‌گرایی، به معنایبه‌معنای بی‌تفاوتی در مقابل رویدادهای روز نیست. شک‌گرایانشک‌گرایان، خود را موظف به تلاش برای بدستبه دست آوردن پاسخ‌های محکم‌تر و نزدیک‌تر به حقیقت می‌دانند.می‌دانند؛ اما از آن سو اما، هیچ پاسخی ایشان را از شنیدن نظراتنظریات بعدی منصرف نخواهد نمودکرد. شک‌گرایان در حوزهحوزهٔ علمعلم، همواره آویخته به آخرین و مستندترین نظراتنظریات و دستاوردها می‌باشندهستند.
از مشخصات شک‌گرایی می‌توان به عدم ثبات و قطعیت، اندیشهاندیشهٔ پیوسته و به چالش کشیدن پیش فرض‌هاپیش‌فرض‌ها و گهگاه بدیهیات (به زعمبه‌زعم سایریندیگران) اشاره نمودکرد.
گرچه شک‌گرایی ناظر به معرفت به حقیقت است و نه خود حقیقت،حقیقت؛ اما ممکن است در نظر برخی شک‌گرایانشک‌گرایان، «حقیقت» یک موضوع نسبی باشد و نه مطلق باشد. (بر خلاف برایمثلاً مثال برخیبعضی [[ادیان سامی]] که حقیقت مطلق را ذات باری‌تعالی می‌پندارند).
