خلابر به تازیانی گفته می شود که در خانه ی پادشاهان و سلاطین ساکن باشند. در زبان مردم گیلان و طبرستان مردمی را گویند از عرب که در خانه ی پادشاهان و سلاطین ساکن باشند. خلابران از مستخدمان عرب حکام بودند زیرا از حکام «مرسوم» می‌گرفتند و کار آنان نیز در ارتباط با نظامیان بود.<ref>https://jadvalyab.ir/dehkhoda/خلابر</ref>
اشاره ظهیرالدین مرعشی به خلابران نیز به اعتبار برهان قاطع، اشاره به گروهی از اعراب طبرستان، گیلان و دیلمان است.
است.
«تاریخ گیلان و دیلمان» نوشته ظهیرالدین مرعشی درسده نهم هجری که تاریخ این دیار را تا آن زمان رقم زده، از سکونت چهارطایفه بز، بسام، سرتیز و کرام در لاهیجان یاد می کند که «اصل ایشان عرب است».
است».
سرزمین طبرستان و گیلان برخلاف دیگر مناطق ایران تا پایان سده سوم هجری همچنان ساختار قومی پیشین خودرا حفظ کرده بود، از آن هنگام که مهاجرت علویان ایرانی و عرب به این ناحیه شتابان شد، به تدریج دستخوش تغییر گردید. این فرایند که با آمدن نوادگان ششمین امام شیعه به تبرستان و دیلمان آغاز شد در روزگار اسماعیلیان به اوج رسید. اسماعیلیان که به پیروی از قرامطه، برابری قومی و نژادی و مساوات میان مردم را دنبال می کردند، فرایند آمیزش های قومی در این دیار را شتابان ساختند هرچند اختلاط قومی در این مناطق بسیار کمتر از دیگر مناطق ایران همچون آذربایجان، خراسان، فارس و غیره بود.
بود.
وجود سلسله های عرب تبار همچون [[علویان|سادات علوی]] و [[کیاییان|سادات کیایی]]<ref>http://www.sid.ir/fa/VEWSSID/J_pdf/48913903606.pdf</ref> نشان از حضور حکام شیعه مذهب عرب بر طبرستان، گیلان و دیلم دارد.
دارد.
در هنگام ایجاد سجل شناسنامه و اجبار داشتن نام خانوادگی در دوران پهلوی اول، چون بستگان و اولاد محمدولی خان از آن جهت که خود را از فرزندان یکی از اصحاب حضرت علی(ع) می دانند که خلعت‌های آن حضرت را به والیان و عمال می داده است، عنوان «خلعت بری» را برای نام خانوادگی خود برگزیدند.
