حسین بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{تغییرمسیر|امام حسین(ع)}}

'''حُسَین بن علی بن ابی‌طالب(ع)''' (به [[زبان عربی|عربی]]: اَلْحُسَينُ بْنُ عَلیِّ بْنِ أبی‌طالِب؛ زاده ۳ شعبان ۴ هجری قمری در [[مدینه]] – درگذشتهٔ ۱۰ محرم ۶۱ هجری قمری در [[کربلا (شهر)|کربلا]]) فرزند [[علی بن ابی‌طالب]] (ع)و [[فاطمه زهرا]](س) و نوهٔ [[محمد|(ص)محمد بن عبدالله]] پیامبر [[اسلام]](خانم انبیا)(، [[امامت|امام سوم]] [[شیعیان]] و پدر سلسلهٔ [[شیعه دوازده‌امامی|امامان شیعه]] از امام [[سجاد]](ع) تا [[حجت بن الحسن]] (عج)است. او با [[کنیه]]‌اش '''اَباعَبدِاللّٰه''' نیز شناخته می‌شود. امام حسین(ع) روز [[عاشورا]] در [[نبرد کربلا]] کشتهبه بدترین شکل به شهادت شدرسید و به‌همین دلیل شیعیان وی را '''سَیِّدُالشُّهَداء''' می‌نامند.

امام حسین(ع) هفت سال اول عمرش را با پدربزرگش حضرت محمد (ص) گذراند. روایاتی از علاقهٔ محمدپیامبر مکرم اسلام نسبت به وی و برادرش [[حسن مجتبی]] (ع)نقل شده‌است؛ مانند: «حسن و حسین سید جوانان اهل بهشت‌اند». مهم‌ترین واقعهٔ دوران کودکی امام حسین(ع) شرکت در رویداد [[مباهله]] و نامیده شدن با کلمه «ابناءَنا» در [[آیه مباهله|آیهٔ مباهله]] است. در دوران خلافت علی،امام علی(ع)، امام حسین(ع) در رکاب پدرشپدر بزرگوارش بود و او را در جنگ‌ها همراهی می‌کرد. در دوران برادرش حسن،امام حسن(ع)، به [[صلح امام حسن(ع) و معاویه|پیمان صلح او با معاویه(لعنت خدا بر او باد)]] پایبند ماند و اقدامی علیه معاویه انجام نداد. اما تقاضای معاویه برای پذیرش [[یزید بن معاویه|یزید(قاتل)]] به‌عنوان [[ولیعهد]] معاویه را به این دلیل که بر خلاف صلحنامه و [[بدعت|بدعتی]] در اسلام است، نپذیرفت.

بلافاصله پس از مرگ معاویه در سال ۶۰ ه‍.ق، به‌فرمان [[یزید پسر معاویه|یزید]] حاکم مدینه امام حسین( ع)را به قصر حکومتی فراخواند تا وی را مجبور به بیعت با یزید کند. اما امام حسین (ع)با یزید بیعت نکرد و به‌همراه خانواده‌اش به [[مکه]] رفت و چهار ماه در آنجا ماند. اهالی [[کوفه]] که اکثراً شیعه بودند از مرگ معاویه خوشحال شدند و به امام حسین (ع)نامه نوشتند و گفتند که دیگر حکومت بنی‌امیه را تحمل نخواهند کرد. امام حسین(ع) نیز پسرعمویش حضرت [[مسلم بن عقیل]] را به آنجا فرستاد، تا شرایط را بررسی کند. مردم کوفه به‌سرعت با حضرت مسلم (ره) بیعت کردند. اما سپس، در نتیجه اقدامات [[عبیدالله بن زیاد]](قاتل)، حاکم جدید کوفه، مردم وحشت‌زده شدند و حضرت مسلم را تنها گذاشتند. عبیدالله حضرت مسلم را با لب تشنه گردن زد. امام حسین(ع) که از وقایع کوفه خبر نداشت، برخلاف اصرار دوستانش در تاریخ ۸ یا ۱۰ ذیحجه ۶۰ ه‍.ق آمادهٔ عزیمت به‌سمت کوفه شد. امام حسین(ع) در میانهٔ راه دریافت که مسلم کشته شده‌است و از یارانش خواست که اگر خواستند می‌توانند از کاروان جدا شوند، اما کسانی که از حجاز با وی بودند وی را ترک نکردند. در میانهٔ راه، سوارانی به فرماندهی [[حر بن یزید ریاحی]] کاروان را متوقف نمودند و کاروان به جای کوفه به سمت منطقه‌ای به نام [[کربلا]] عازم شد. از روز سوم ماه محرم، پیوسته لشکریانی از کوفه به منطقه وارد شدند که تحت فرماندهی [[عمر بن سعد]] (له لعنت خدا بر او باد) بودند. صبح روز دهم محرم، [[عاشورا]]، امام حسین(ع) لشکریانش را — که بنابر نقل مشهور، ۳۰ اسب سوار و ۴۲ پیاده بودند — آماده کرد. امام حسین (ع)سوار بر اسب خطابه‌ای را رو به لشکریان ابن سعد ایراد کرد و مقامش را برای آنان شرح داد. اما دوباره به وی گفته شد که اول از همه باید تسلیم یزید شود و امام حسین(ع) در پاسخ گفت که هیچگاه خودش را همانند یک برده تسلیم نمی‌کند. جنگ شروع شد و جمعی از دو طرف کشته شدند. بعد از ظهر، سپاهیان حسین،امام حسین(ع)، به‌شدت تحت محاصره قرار گرفتند. با کشته شدن یاران و [[بنی هاشم|خاندان]] امام حسین(ع) در پیش روی وی، دست آخر او تنها ماند. سرانجام امام حسین(ع) از ناحیه سر و بازو آسیب دید و بر روی صورت به زمین افتاد و [[سنان بن انس نخعی]] (که لعنت خدا بر او باد) یا [[شمر بن ذی الجوشن]] (که لعنت خدا بر او باد) سر وی را از بدن جدا نمود. نبرد به پایان رسید و سربازان ابن زیاد رو به غارت آوردند. بعد از اینکه ابن سعد محل جنگ را ترک کرد، [[بنی اسد|اسدیان]] روستای غاضریه بدن امام حسین(ع) را به‌همراه دیگر کشتگان، در همان محل وقوع کشتار دفن نمودند. سر گرانقدر امام حسین(ع) به‌همراه سر دیگر هاشمیان به کوفه و [[دمشق]] برده شد.

شیعیان در سالگرد واقعهٔ کربلا مراسم [[سوگواری محرم|سوگواری]] برگزار می‌کنند؛ اما تأثیر واقعهٔ کربلا بر وجدان و ضمیر دینی مسلمانان بسیار عمیق و فراتر از یادبود آن توسط شیعیان بوده‌است. مسلماً امام حسین(ع) یک شورشی خودسر نبود که جان خود و خانواده‌اش را به‌خاطر آرزوهای شخصی فدا کند؛ او کسی بود که از شکستن پیمان صلح با معاویه سرباز زد، ولی حاضر به بیعت با یزید به‌دلیل تعارض با پیمان‌شان نشد. او همانند پدرش قاطعانه معتقد بود که [[اهل‌بیت]] از جانب خدا برای رهبری امت حضرت محمد(ص) انتخاب شده‌اند و با رسیدن نامه‌های کوفیان، بر خلاف توصیهٔ دوستدارانش، احساس وظیفه برای رهبری کرد. بااین‌حال او عامدانه به‌دنبال شهادت نبود و پس از آنکه معلوم شد از پشتیبانی کوفیان برخوردار نیست، پیشنهاد ترک عراق را داد. در درازمدت، کشتار وحشیانه در کربلا مثالی برای وحشی‌گری امویان و الهام‌بخش حرکت‌های بعدی شیعیان شد.