بازوفیل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بازوفیل‌ها''' (Basophil) کمترین درصد [[گلبولهای سفید]] (۱٪) در یک گسترش خونی را دارند. کروی شکل اند و ۱۰ تا ۱۴ میکرون قطر دارند (کوچکتر از ائوزینوفیل). هسته آن‌ها دارای کروماتین غلیظ، فرورفته، لوبوله، میزان کمتر کروماتین، پوشیده شده به وسیله گرانول‌ها است (برخلاف ائوزینوفیل‌ها).<ref> سید علی مهبد امیر، هماتولوژی عملی، چاپ چهارم، تهران، نشر اشراقیه، زمستان 1387 صص 167-174</ref> بازوفیل‌ها دارای دانه‌های درشت آبی تیره در [[سیتوپلاسم]] خود هستند. این دانه‌ها حاوی مواد متعددی مانند [[هیستامین]]، پروتئوگلیکان (مانند[[هپارین]] و کندروایتین) و آنزیمهای پروتئولیتیک (مانند الاستاز و لیزوفسفولیپاز) هستند که نقش مهمی در واکنش‌های التهابی دارند. آزاد شدن [[هیستامین]] در خون باعث افزایش نفوذپذیری مویرگها و ایجاد علائم حساسیت (آلرژی) ازجمله التهاب، قرمزی، خارش و مخصوصاً [[کهیر]] می‌گردد. سایر مواد نیز در دفاع بدن در برابر میکروبها موثرند.

اعمال بازوفیل‌ها قابلیت بیگانه خواری و توانایی کشتن خارج سلولی بازوفیل‌ها بسیار ناچیز بوده و عمدتاً فعالیت آن‌ها محدود به واکنش‌های ازدیاد حساسیت نوع یک می‌باشد. بازوفیل‌ها و ماست سلها دارای گیرنده برای بخش Fc ایمونوگلوبولینهای IgE و IgG4 می‌باشند. هر ماده‌ای که بتواند دو IgE سطحی بازوفیل‌ها یا ماست سلها را بهم وصل نماید (مانند آلرژن ها،آلرژن‌ها، سم زنبور، C3a و C5a)، موجب دگرانولاسیون این سلول‌ها و آزاد شدن محتویات آن‌ها گردیده که در نهایت واکنش‌های ازدیاد حساسیت نوع یک را سبب می‌شود.

همچنین بازوفیل‌ها فعالیت ضد انعقادی دارند و به علت ترشح هپارین مانع انعقاد خون می‌شوند.