انسان‌گرایی: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی، از انسان گرایی، به عنوان ایمان به خدای حقیقی یعنی ایمان به خود انسان یاد می‌کنند. از نظر آنهاآن‌ها با این که یک ندای درونی در انسان می‌گوید که خدا هست ولی چون انسان آن را نمی‌بیند پس نباید در مورد آن اظهار نظر نماید و فعلاً آن چیزی که هست و انسان آن را می‌بیند، خود انسان است و در واقع انسان همان خداست و به اندازهٔ تمام انسان‌ها خدا وجود دارد.

کلمه "انسان گرایی" (humanism) ازریشه لاتین کلمه humanitas مشتق شده استشده‌است. این کلمه در قرن نوزدهم به فرهنگ لغت انگلیسی راه پیدا کرد. هرچند تاریخ شناسان دربارهدربارهٔ اینکه این مفهوم از گذشته هایگذشته‌های بسیار دور اختراع و توصیف شده اندشده‌اند هم عقیده اندعقیده‌اند. به عقیده آنهاآن‌ها این مفهوم شامل معانی مختلفی که به humanitas مربوط میمی‌شود، شود،می‌باشد می باشد که هردو شامل خیرخواهی متقابل با دیگر افراد و ارزش هاییارزش‌هایی است که توسط انسانیت بونایی و یا یادگیری انسانی به ارمغان می آورد.

در سال 1808 فردریک ایمانوئل نییتهامر کومیسیونر آموزشی باواریا برای اولین بار واژه " Humanismus" به معنی انسانگرایی را ابداع کرد و آن را به عنوان توصیفی برای ارائه برنامه درسی جدیدش در مدارس متوسطه آلمان در نظر گرفت.<ref>Niethammer's book was entitled ''Der Streit des Philanthropinismus und des Humanismus in der Theorie des Erziehungs-Unterrichts unsrer Zeit'' (''The Dispute between Philanthropinism and Humanism in the Educational Theory of our Time''), which directly echoes Aulus Gellius's distinction between "philanthropy" and humane learning. Neithammer and other distinguished members of the movement they called "Neo-Humanism" (who included [[Georg Wilhelm Friedrich Hegel]] and [[Friedrich Wilhelm Joseph Schelling]] and [[Johann Gottlieb Fichte]]), felt that the curriculum imposed under Napoleon's occupation of Germany had been excessively oriented toward the practical and vocational. They wished to encourage individuals to practice life-long self cultivation and reflection, based on a study of the artistic, philosophical, and cultural masterpieces of (primarily) Greek civilization.</ref> و در سال 1836 کلمه "انسانگرایی" به زبان انگلیسی راه یافت. پس از ابداع این کلمه در سال 1856 در سراسر دنیا مورد قبول همگان واقع شد و همچنین در همان سال جورج ویگت تاریخ شناستاریخ‌شناس و فیلسوف آلمانی از این کلمه برای توصیف انسانگرایی رونسانس که به عنوان جنبشی که در رنسانس ایتالیایی شکوفا شد تا تجسم یادگیری کلاسیک را زنده کند، استفاده کرد که استفاده از آن در بین تاریخ نویسان در بسیاری از کشورها، به ویژه کشور ایتالیا، پذیرفته گردید.<ref name="See 1877">As J. A. Symonds remarked, "the word humanism has a German sound and is in fact modern" (See ''The Renaissance in Italy'' Vol. 2:71 n, 1877). Vito Giustiniani writes that in the German-speaking world "Humanist" while keeping its specific meaning (as scholar of Classical literature) "gave birth to further derivatives, such as ''humanistisch'' for those schools which later were to be called ''humanistische Gymnasien'', with Latin and Greek as the main subjects of teaching (1784). Finally, ''Humanismus'' was introduced to denote 'classical education in general' (1808) and still later for the epoch and the achievements of the Italian humanists of the fifteenth century (1841). This is to say that 'humanism' for 'classical learning' appeared first in Germany, where it was once and for all sanctioned in this meaning by Georg Voigt (1859)". (Giustiniani, "Homo, Humanus, and the Meanings of Humanism" : 172.)</ref>

فلسفه هایفلسفه‌های که بر انسان متمرکزند فراطبیعی را که ممکن است حدود 1500 سال پیش از میلاد در سیستم لوکایاتای فلسفه هندی یافت شود را، رد می کنندمی‌کنند.

فلسفه کنفوسیوس (فیلسوف چینی) (551-479 پیش از میلاد) که نهایتاً پایه یپایهٔ ایدئولوژی موفقیت خاندانهایخاندان‌های پادشاهان چینی و سیاستمداران نزدیک به آنهاآن‌ها در آسیای شرقی شد.که این ایدئولوژی شامل چندین نشانه ینشانهٔ انسان گرایی مانند ارج دادن به انسان و زندگی بشر و نادیده گرفتن عرفان و خرافات بود. این خرافات شامل تفکر و تعمق دربارهدربارهٔ ارواح و زندگی پس از مرگ بود. در فلسفه یفلسفهٔ کنفوسیوس از این ارزش هاارزش‌ها به وضوح حمایت می شودمی‌شود و این ارزش هاارزش‌ها را در مکتب هایمکتب‌های فلسفی خود، به دانش آموزانشان منتقل می کردندمی‌کردند.

قرن ششم قبل از میلاد، فیلسوفان قبل از سقراط همانند ثالس از میلتوس و زنوفانس از کولوفون اولین افراد در آن نواحی بودند که تلاش کردند که جهان را از لحاظ دین انسانی به جای اسطوره و سنت توضیح دهند، بنابراین می توانمی‌توان گفت که نخستین انسان شناسان یونانی به شمار میبه‌شمار روندمی‌روند

بسیاری از متفکران مسلمان قرون وسطایی در جستجوی دانش، معنا و ارزش ها،ارزش‌ها، گفتمان انسانی، عقلانی و علمی بودند. طیف گسترده ای از نوشته هاینوشته‌های اسلامی در مورد عشق، شعر، تاریخ و الهیات فلسفی نشان می دهدمی‌دهد که تفکر اسلامی قرون وسطایی برای ایده هایایده‌های انسانی فردگرایی، سکولاریسم، مذهب شکاکیون و لیبرالیسم بی آلایش بود.