صدام حسین: تفاوت میان نسخه‌ها

کلینتون در سال ۱۹۹۸ در پاسخ به [[بحران خلع سلاح عراق|ممانعت عراق از حضور بازرسان سازمان ملل]]، [[لایحه آزادسازی عراق|لایحهٔ آزادسازی عراق]] را امضا کرد. این لایحه بر تغییر رژیم عراق به منظور «بازگشت عراق به خانوادهٔ بین‌المللی» تأکید داشت و طبق آن دولت آمریکا به گروه‌های تبعیدی خارج از عراق کمک مالی می‌کرد. پس از آن به زودی عملیات سه روزهٔ [[عملیات روباه صحرا|روباه صحرا]] انجام گرفت و طی آن کارخانه‌های تولید سلاح صدام منهدم گشتند؛ در حالی که استراتژیست‌های [[پنتاگون]] نقشه حمله‌های زمینی به عراق را می‌کشیدند برخی از تحلیلگران آمریکایی بر این باور بودند که فشار خارجی برای ایجاد یک شورش به منظور عزل صدام کافی به نظر می‌رسد. این دو نظر باعث بروز شکاف در تصمیم‌گیری‌های ضد صدام بین دولتمردان واشینگتن شد.

 

پس از حملات ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ برجهای دوقلوی نیویورک آمریکا، توازن سیاسی داخلی آمریکا تغییر کرده و باعث شد تا [[نومحافظه‌کاران آمریکا|نومحافظه‌کاران]] بتوانند در مدیریت کشور آمریکا تأثیر بسزایی داشته باشند. رئیس‌جمهور آمریکا [[جرج دبلیو بوش]] (پسر [[جرج اچ دبلیو بوش]]) در بیانیهٔ اتحاد خود به کنگره، در ژانویه ۲۰۰۲ از «[[محور شرارت]]» که به زعم وی از کشورهای [[ایران]]، [[عراق]] و [[کره شمالی|کرهٔ شمالی]] تشکیل شده‌اند سخن به میان آورد. همچنین او احتمال داد که برای براندازی دولت عراق از زور استفاده خواهد کرد. او اعلام کرد: «رژیم عراق طرح تولید [[گاز اعصاب]] و [[سیاه‌زخم]] و [[سلاح‌های اتمی]] را به مدت یک دهه دنبال کرده‌است.» او همچین ادامه داد: «عراق همچنان درصدد است دشمنی خود را به آمریکا نشان دهد و از ترور حمایت کند.»