ناوچه سبک: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[عصر دریانوردی]] {{انگلیسی|Age of saile}} ناوچه‌های سبک از ناوچه‌ها کوچکتر و از [[کرجی جنگی]] {{انگلیسی|Sloop-Of-War}} بزرگتر بودند، بطوربه‌طور معمول تنها با یک طبقه توپ.

تقریبا تمام نیروهای دریایی نوین از کشتیهایکشتی‌های کوچکتر از ناوچه برای وظایف ساحلی استفاده می‌کنند، ولی تمامی آن‌ها از واژه ناوچه سبک استفاده نمی‌کنند.

در [[عصر دریانوردی]]، گشت‌ناوها، یکی از انواع کشتیهایکشتی‌های جنگی کوچک بودند، آن‌ها از لحاظ دسته بندیدسته‌بندی بسیار نزدیک به کرجی‌های جنگی بودند. نقش ناوچه‌های سبک اغلب دربرگیرنده وظایف گشت ساحلی، جنگهایجنگ‌های کوچک، پشتیبانی ناوگانهایناوگان‌های بزرگ یا شرکت در [[عملیات نشان دادن پرچم]]{{انگلیسی|Show-the-flage Mission}} بود. [[نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا]] از دهه ۱۶۵۰ آغاز به استفاده از کشتیهایکشتی‌های کوچک کرد ولی بطوربه‌طور معلوم از آن‌ها به عنوان کرجی جنگی نام می‌بردند تا ناوچه‌های سبک. نخستین منابع دال بر استفاده از نام '''ناوچه سبک''' به [[نیروی دریایی فرانسه]] در دهه ۱۶۷۰ برمی‌گردد که اصل واژه به احتمال قوی از همینجا بوجودبه وجود آمده‌است.

ناوگان سلطنتی از این لفظ استفاده نمی‌کرد تا بعد از [[جنگهای ناپلئون]] برای توصیف کشتیهایکشتی‌های رده بندیرده‌بندی نشده کوچک که به کرجی شباهت داشتند.

ظرفیت و ابعاد ناوچه‌های سبک به آرامی زیاد شد تا جایی که در قرن ۱۸ طول آن‌ها به حدود ۱۰۰ فوت (۳۰ متر) رسید و وزنشان بین ۴۰۰ تا ۶۰۰ تن (۳۶۵ تا ۸۴۴ تن متریک) رسید. یکی از بزرگترین کشتیهایکشتی‌های عصر دریانوردی کشتی آمریکایی ''[[کانستلیشن]]'' {{انگلیسی|Constellation}} بود که در ۱۸۵۵ ساخته شد. کشتی ۷۶ فوت (۵۴ متر) طول داشت و ۲۴ توپ حمل می‌کرد، اندازه آن بقدری بزرگ بود که بعضی از صاحبنظران امور دریانوردی آن را یک ناوچه می‌دانند. البته از آن همچنین به عنوان کرجی جنگی نام برده شده‌است.

کشتیهایکشتی‌های عصر بخار نسبت به اجداد خود سریع‌تر و با قابلیت مانور بالاتر بودند. ناوچه‌های سبک در این دوره در کنار [[قایق توپدار|قایق‌های توپدار]] برای مأموریت‌های مستعمراتی مورد استفاده قرار می‌گرفتند. استفاده از [[رزم‌ناو]] و دیگر کشتیهایکشتی‌های بزرگ در مقابل مردم محلی در آفریقا و خاور دور که معمولاً مطیع بودند غیرضروری بود.

ناوچه‌های سبک مدرن در جریان [[جنگ جهانی دوم]] به عنوان کشتی گشتی و کشتی محافظتی برای کاروان‌های دریایی در آمدند زیرا به آسانی ساخته می‌شدند. طراح بریتانیایی ''ویلیام رید'' {{انگلیسی|William Reed}} کشتی کوچکی بر اساس کشتی یک ملخه شکار نهنگ کمپانی ''اسمیت داک'' {{انگلیسی|Smith Dock}} طراحی کرد، طراحی بسیار ساده و استاندارد آسان ساختن محلی آن به تولید سریع آن در اسکله‌ها و کارگاههایکارگاه‌های کوچک به مقدار انبوه کمک کرد. وزیر وقت، وینستون چرچیل، که بعدها فرمانده کل شد، در استفاده از نام ناوچه سبک سهم به‌سزایی ایفا کرد

اولین ناوچه‌های کلاس گل {{انگلیسی|Flower Class}} بودند (کشتیهایکشتی‌های ناوگان سلطنتی با نام انواع گلهاگل‌ها نامگذاری می‌شدند، در ناوگان سلطنتی کانادا اسامی شهرهای کوچک را انتخاب می‌کردند).

ماموریت اصلی اولین ناوچه‌های سبک در جریان جنگ جهانی دوم حفاظت از کشتیهایکشتی‌های تجاری در آتلانتیک شمالی در راه آن‌ها برای رساندن تدارکات از بریتانیا به اتحاد جماهیر شوروی بود.

ناوچه‌های سبک گل-کلاس در اصل برای عملیاتهای محافظتی در مناطق نه چندان دور از ساحل طراحی شده بودند، و طراحی ایده آلی برای اسکورت ضد زیردریایی نبودند، طول آن‌ها برای عملیات در اقیانوس باز بسیار کم بود، تجهیزات ضد هوایی سبکی داشتند، کمی از کشتیهایکشتی‌های تجاری که اسکورت می‌کردند سریعتر بودند (یک مشکل بسیار بزرگ ظهور زیردریایی‌های آلمانی {{آلمانی|U Boat}} بود که عملاً سریعتر بودند)، با اینکه قابلیت مانور بالا داشتند و در دریا خوب عمل می‌کردند، ولی وضعیت زندگی خدمه برای سفرهای طولانی در اقیانوس واقعاً وحشتناک بود. به همین دلیل، ناوچه‌های سبک برای عملیاتهای اسکورت در ناوگان سلطنتی جای خود را به ناوچه‌ها دادند که بزرگتر، سریعتر، آتشبار بهتر و دارای دو محور (دو ملخه) بودند.

به هر حال، بسیاری از کارگاه‌های ساخت کشتی امکانات ساخت کشتیهاکشتی‌ها با اندازه ناوچه را نداشتند، به همین دلیل ناوچه‌های سبک قلعه-کلاس {{انگلیسی|Castle Class}} که طراحی بهتری داشتند در اواخر جنگ معرفی شدند که بعضی از آن‌ها تا میانه‌های ده ۱۹۵۰ در خدمت بودند.

اکثر نیروهای دریایی در قرن ۲۰ و ۲۱ به سمت شناورهای سطحی کوچکتر که قابلیت مانور بالا دارند متمایل شدند. این شناورها با وزنی بین ۵۴۰ تا ۲۷۵۰ تن (۵۵۰ تا ۲۸۰۰ تن متریک) و اندازه بین ۱۸۰ تا ۳۳۰ فوت (۵۵ تا ۱۰۰ متر) در طول معمولاً به توپهایتوپ‌های با کالیبر کوچک و متوسط، موشکهایموشک‌های سطح به سطح، موشکهایموشک‌های زمین به هوا، و سلاح‌های جنگ‌های زیر سطحی مجهزند. بسیاری توانایی جای دادن یک بالگرد کوچک تا متوسط را دارند.

شاید بتوان یکی از پیشرفته‌ترین ناوچه‌های سبک حال حاضر دنیا ناوچه سبک ویزبی-کلاس {{انگلیسی|Visby Class}}است که در خدمت نیروی دریایی سوئد است. اولین کشتی جنگی عملیاتی دنیا که بطوربه‌طور کامل از تکنولوژی رادار گریز استفاده می‌کند.

نیروی دریایی یونان در حال حاضر از کشتیهایکشتی‌های سوپر ویتا {{انگلیسی|Super-Vita}} استفاده می‌کند که وزن آن‌ها حداکثر ۵۸۰ تن است. البته نیروی دریایی یونان این کشتیهاکشتی‌ها را در کلاس شناورهای موشک انداز تندرو طبقه‌بندی می‌کند. شناور مشابه کیلیک {{انگلیسی|Kilic}} قایق تندروی موشک انداز نیروی دریایی ترکیه‌است که توسط [[لورسن|لورسن ورنت]] طراح آلمانی کشتی در کلاس ناوچه‌های سبک رده بندیرده‌بندی شده‌است.

نیروی دریایی اندونزی ناوچه‌های سبک تولید داخلی را دریافت خواهد کرد با نام ۱۰۴ این احتمال وجود دارد که این ناوچه‌ها سبک با موشکهایموشک‌های [[سی-۸۰۲]] مجهز شوند که در حال حاضر بر روی قایق‌های تندروی گشتی داخلی اف پی بی - ۵۷ نصب است.

ایران نیز دارای دوازده فروند ناوچه فرانسوی الاصل کلاس [[کمان]] است که دو فروند (پیکان و جوشن) در جنگ با عراق غرق شدند و ۱۰ فروند در حال حاضر در خدمت هستند. همچنین ۴ فروند ناوچه بومی کلاس [[سینا]] هم دارا میباشدمی‌باشد.