او از نوازندگی پیانوی [[مشیر همایون شهردار]] تأثیر پذیرفته بود و نوازندگی پیانوی ایرانی به شیوه استاد [[مرتضی خان محجوبی]] را به صورت شفاهی از خود مرتضی خان یاد گرفته بود. ولی سبکی برای خود داشت که آمیزه ای از تکنیک موسیقی بین المللی کلاسیک اروپایی، با حالات ظریف موسیقی سنتی و اصیل ایرانی است.
او در مقدمه کتاب ردیف خود می نویسد:
{{نقل قول|در ردیف نوازی قدیم، تنها از شش ساز اصلی [[موسیقی سنتی]] ([[تار]] ، [[سه تار]] ، [[سنتور]] ، [[کمانچه]] ، [[نی]] و [[تمبک]] استفاده می شد که بعد ها از ساز های ایرانی و اروپایی دیگری نیز استفاده گردید. در اینجا از ساز [[پیانو]] استفاده می شود که در صد سالۀ اخیر توسط چند نفر از نوازندگان شیرین پنجۀ قدیمی وارد موسیقی جدید ایرانی شده است. اساتید گذشته [[مشیر همایون شهردار]] ، [[حسین استوار]] و [[مرتضی محجوبی]] این ساز را به طرز قدیم، به صوت تکصدا (Unisson) و به شیوۀ نوازندگی ساز های سنتی (تار ، سنتور و...) می نواختند. اینجانب نیز برای نخستین بار در ایران، موسیقی ایرانی را برای پیانونوازی با اصول علمی [[موسیقی کلاسیک]] بین المللی تطبیق کردم و برای دست راست و چپ، نقشهای متفاوت نوشتم که در ارتباط با هم به طرزی مطلوب، ایجاد هارمونی علمی نماید و قابل استفاده هم در تکنوازی و هم در [[ارکستر]] باشد.|[[جواد معروفی]]|ردیف موسیقی ایران برای پیانو - ایران صدا - فروردین 1372}}
استاد [[علی تجویدی]] نیز دربارۀ سبک او گفته است :
{{نقل قول|معروفی در مقایسه با [[مرتضی خان محجوبی]] که در همه حال به موازین موسیقی سنتی پایبند بود و فواصل ایرانی را رعایت می کرد، در پاره ای آثار خود، به دلیل آکورد هایی که به کار می برد، ترجیح می داد فواصل ایرانی را حذف کند. می دانید که پیانو هم مانند سنتور در اجرای بعضی قطعات که در آن مدگردی ([[مدولاسیون]]) به دلیل رعایت [[ربع پرده]] های فرضی ، دچار محدودیتهایی است. از این رو برای آنکه از مقدورات پیانو به طور کامل استفاده کند و به هر دو دست، امکان مانور بیشتری بدهد، گاه ناگزیر، فواصل ایرانی را حذف کرده است؛ برای نمونه ، در «فانتزی ژیلا» که به نام دخترش ژیلا ساخته است و اثری است بسیار زیبا، فواصل ایرانی حذف شده است؛ با این همه، حال و هوای اثر کاملاً ایرانی است. در واقع در هر کجا که رعایت فواصل ایرانی ضرورت داشت، (مثلاً در همنوازیهایش با [[بنان]] و سایر خوانندگان)، از پرده های ایرانی استفاده می کرد.|[[علی تجویدی]]|ادبستان فرهنگ و هنر - آذر 1372}}
