یولیا کاتارینا ایسبروکر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''یولیا کاتارینا ایسبروکر''' [isbrüker]، که نام کاملش '''یولیا کاتارینا ایسبروکر- دیرکسِن ISBRÜCKER-DIRKSEN''' ، و زمان تولد اسمش '''یولیا کاتارینا دیرکسن''' و پس از '''جنگ جهانی دوم نامش '''یولیا ایسبروکر'''یولیا ایسبروکر (بدون نقطه های بالای حرف U)''' (متولد 22   سپتامبر 1887 در [[روتردام]]، درگذشته در 14 ژانویه ی 1971) بود، یک [[اسپرانتیست]] هلندی، عضو افتخاری [[انجمن جهانی اسپرانتو]] (UEA)، یکی از اعضای [[کمیته مرکزی بین المللی]] و [[کمیته ی امتحان،امتحان]]، رئيس گروه[[باشگاه اسپرانتو]] در [[لاهه]] ، همسر معاون رئيس UEA آقای JRG Isbrücker بود. پس از [[جنگ جهانی دوم]] ، این زوج نام خود را بدون نقطه نوشتند (به صورت ''Isbrucker''، ولی نحوه ی تلفظ آن تغییری نکرد).

ایسبروکر از سال [[۱۹۰۹ (میلادی)|1909]] زبان [[اسپرانتو]] را فراگرفت و یک [[اسپرانتیست]] شد. به زودی با برادرش یک کتاب آموزشی خوب برای اسپرانتو نوشت. برای پیشرفت بیشتر جنبش، ابتکار خارق العاده ی او دعوت از یازدهمن [[کنگره جهانی اسپرانتو|کنگره ی جهانی اسپرانتو]] در [[۱۹۲۰|سال 1920]] به [[لاهه]] بود، یعنی زمانی که پس از [[جنگ جهانی اول]]، یافتن یک شهر مناسب برای میزبانی یک کنگره جهانی بسیار مشکل بود.

او [[کنفرانس بين المللی مذاهب]] را در لاهه در سال [[۱۹۲۸|1928]] سازماندهی کرد و همراه با [[اندره چِه]] Cseh [[موسسه ی بین المللی چه]] را در سال 1930 (که بعدا به [[موسسه بین المللی اسپرانتو]] تبدیل شد) تاسیس کرد. در چارچوب آن، او دوره های آموزشی بی شماری، سمینارها، مجموعه سخنرانی های عصرانه، مسافرت ها و غیره را سازماندهی کرد.

در [[۱۹۳۱ (میلادی)|سال 1931،]] شهردار [[آرنهم]] (در [[هلند]]) یک خانه ی بزرگ را بهمراه یک پارک، که در آن این مؤسسه «[[خانه ی اسپرانتو]]»ی معروف را تأسیس کرد، در اختیار این موسسه قرار داد. به برکت استعداد سازمان دهی و نیروی کار خانم ایسبروکر، این مرکز تبدیل به یک مرکز اسپرانتوی بین المللی پر جنب و جوش شد که در آن به طور منظم برنامه های متنوعی مانند دوره های آموزشی، همایش ها، کنفرانس ها و غیره برگزار می شد که اغلب هم بین المللی بودند.

در ضمن، او همچنین عضو [[کمیته ی امتحان،امتحان]]، عضو [[کمیته ی مرکزی بین المللی]] ( ICK )، رییس باشگاه اسپرانتوی در حال شکوفائیِ «[[بالاخره پیروز خواهد شد]]» (Fine Gxi Venkos) بود، دوره های آموزشی را برگزار می کرد و در محیط های غیراسپرانتوئی سخنرانی های گوناگونی در ارتباط با زبان اسپرانتو ایراد می نمود. در [[۱۹۳۹ (میلادی)|سال 1939]] او دبیر «[[کمیته ی هلند برای کاربرد عملی اسپرانتو]]» شد که به تازگی تأسیس شده بود و اعضای آن ازجمله، شهردار لاهه و مدیران بانک ها، اداره ی گردشگری، اداره ی پست و تلگراف و تلفن، و شرکت های بزرگی مانند شرکت [[فیلیپس]] و شرکت هواپیمائی معروف هلند، [[ک. ال. ام.]] KLM بودند.

پس از جنگ، زمانی که این [[خانه ی اسپرانتو]] در [[آرنهم]] تخریب شد، یولیا وقت و انرژی خود را به موضوعپروژه ی جدیدی اختصاص داد. همراه با [[اندره چِه]] Cseh «[[اتحادیه جهانی]]» (Universala Ligo) را، که یک سازمان فدراتیو جهانی بر اساس کتابی از [[کلارنس ک. استریت]] K. Streit بود، تاسیس کرد. زبان رسمی این اتحادیه اسپرانتو بود، اما غیراسپرانتیست ها نیز می توانستند به آن بپیوندند. از آن به بعد، او نماینده این اتحادیه ی جهانی در همایش ها و کنفرانس های بین المللی جهان بود، و همیشه تاکید می کرد که یک [[فدراسیون]] فراملی نیاز به یک [[زبان فراملی]] و [[زبان بی طرف|بی طرف]] دارد. وی از طریق استدلال های هوشمندانه و تاکتیکی خود نگرش مثبتی را نسبت به اسپرانتو در محیط هائی وسیع و رسانه هائی بزرگ ایجاد کرد.

در همین حال او بسیار می نوشت و ترجمه می کرد، بیشتر از همه، برای نشریه ی [[لا پراکتیکو]] ''La Praktiko'' ، که از زمان تأسیس آن در سال 1932 با آن هم کاری داشت و به عنوان اُرگان رسمی [[اتحادیه ی جهانی]] نیز شناخته شد. او همچنین آثاری را به اسپرانتو ترجمه کرد، از جمله اثر [[ریکو بولتوئیس]] Rico Bulthuis (پسر [[هندریک بولتوئیس]]، اسپرانتیست مشهور) تحت عنوان ''[[گذشته ی دیگر]]'' و اثر [[مارتین کوج]] Martin Kojc یعنی ''کتاب[[کتابِ درسی زندگی]]'' را. وی در ترجمه ی «[[اکبر]]» نیز همکاری داشت.