حاکمیت ایران بر جزایر سه‌گانه: تفاوت میان نسخه‌ها

== دوره قاجار ==

در نظام حکومتی ایالتی آن دوران، که به نظام «ممالک محروسة» ایران معروف بود، فرمان‌داری و حکومت بر ولایات ایران، چه این ولایات به صورت خودمختار و تحت فرمان حاکمان محلی اداره می‌شدند چه حکومت مرکزی فرماندار آن را تعیین می‌کرد، حق مالکیت و حاکمیت مستقلی برای فرمانداران محسوب نمی‌شد چنان‌که پیش از فرمانداری عرب‌های قاسمی در بندرلنگه، شماری از فرمانداران ایرانی آنجا را اداره می‌کردند و پس از عزل قاسمیان در ۱۲۶۶، تعدادی از [[فرمانداران]] [[ایرانی‌ها|ایرانی]] اداره امور بندرلنگه و توابع آن را بر عهده گرفتند.<ref>.(نامه وزارت امور خارجه ایران به سفارت بریتانیا، ۲۴ ربیع‌الثانی ۱۳۱۲، مجموعه ش ۶۱۸۰ اسناد دولتی مرکز اسناد وزارت امور خارجه ایران؛ نیز رجوع کنید به قائم مقامی، ص ۱۲۶–۱۳۱).</ref>

بر اساس همین واقعیت جغرافیایی بود که از ۱۲۵۶ تا ۱۲۶۵/ دهه ۱۸۴۰، که بریتانیا در خلیج فارس، اقتدار می‌یافت و جزایر [[خلیج فارس]] را به حاکمیت‌های عربی تحت‌الحمایه خود تبدیل می‌کرد، حاجی میرزا آقاسی، صدراعظم وقت ایران، در اطلاعیه‌ای و یادداشتی به بریتانیا همه جزایر خلیج فارس را متعلق به ایران اعلام کرد<ref>اسکوفیلد، ص ۳۵</ref>.