این دانشگاه در سال ۱۳۵۴ در بابل با همکاری و نظارت [[دانشگاه هاروارد]] پایه‌ریزی شد.<ref>''Progress report to the Board of Governors, Reza Shah Kabir University''. Harvard University Site Planning Task Force. Publisher Harvard University Site Planning Task Force, 1976</ref><ref>[http://www.eric.ed.gov/ERICWebPortal/custom/portlets/recordDetails/detailmini.jsp?_nfpb=true&_&ERICExtSearch_SearchValue_0=ED375690&ERICExtSearch_SearchType_0=no&accno=ED375690 Problems and Issues in Higher Education: Perspectives on Iran-United States Educational Relations and Influences. pp.8]</ref><ref>''Fundamentalisms and society: reclaiming the sciences, the family, and education''. Volume 2 of Fundamentalisms and Society. Martin E. Marty, R. Scott Appleby. University of Chicago Press, 1993. {{ISBN|0-226-50880-3|en}} pp.350</ref> از طراحان این مؤسسه می‌توان دکتر کن بینبریج (Ken Bainbridge) را از هاروارد نام برد.<ref>''Biographical Memoirs of the National Academy of Sciences''. Vol.76. Publisher National Academies Press, 1999. {{ISBN|0-309-06434-1|en}} pp.28</ref> تعداد زیادی از اعضای هیئت علمی و رؤسای این دانشگاه را استادان آمریکایی دانشگاه هاروارد تشکیل می‌دادند.<ref>''Revolution in Iran: the politics of countermobilization''. Jerrold D. Green. Publisher Praeger, 1982. {{ISBN|0-03-062409-6|en}}. pp.32</ref> هسته اولیه آن را مرکز تربیت دبیر فنی نوشیروانی بابل <small>([[دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل]] فعلی)</small>، مرکز تحصیلات تکمیلی بابل، مؤسسه آموزش عالی اقتصادی و اداری – مدرسه عالی علوم کشاورزی- مؤسسه آموزشی کشاورزی گرگان- تشکیل می‌دادند. در سال ۱۳۵۸ با تصویب شورای عالی انقلاب، از ادغام این مراکز، «دانشگاه مازندران» به صورت رسمی در [[مازندران بزرگ]]<small>(مازندران و گلستان فعلی)</small> به فعالیت خود ادامه داد.
این مرکز به عنوان بزرگ‌ترین دانشگاه مازندران و گلستان در حریم شهر بابل تا سال ۱۳۶۸ به فعالیت خود ادامه داد. با جدایی بابلسر از بابل این مرکز در محدوده بابلسر به فعالیت خود ادامه می‌دهد.
