شاه سلطان حسین: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Arsham1380 (بحث | مشارکتها) برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
Arsham1380 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش برچسب‌ها: ویرایشگر دیداری ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۳۶:
'''شاه سلطان حسین''' (حکومت: ۱۱۰۵–۱۱۳۵[[گاه‌شماری هجری قمری|ه. ق]]/۱۶۹۴–۱۷۲۲م) آخرین پادشاه از دودمان [[صفویان|صفوی]] بود که ۳۰ سال حکومت کرد. او در ۱۴ ذیحجه ۱۱۰۵ (۶ اوت ۱۶۹۴) تاج‌گذاری کرد و حکومتش با قیام [[افغان‌ها]] به رهبری [[محمود هوتکی]] و سقوط [[اصفهان]] پایتخت کشور در ۱۱۳۵ قمری (۱۷۲۲ میلادی) به پایان رسید. پایان سلطنت او فروپاشی عملی دودمان دیرپای صفویه را رقم زد.
== سال‌های اولیه
سلطان حسین میرزا بزرگترین پسر [[شاه سلیمان صفوی|سلیمان یکم]] بود که در سال ۱۰۷۹ (اکتبر ۱۶۶۸) در اصفهان از زنی گرجی تبار (هلنا خانم) متولد شد. او تمام عمر را تا زمان مرگ پدر در حرمسرا گذرانده بود به همین دلیل از امور مملکتی آگاهی نداشت
== شخصیت سلطان حسین ==
سلطان حسین فردی راحت طلب، تن‌آسان با دلی ظاهراً ساده و مهربان بود و چهره‌ای زیبا و بدنی قوی بود. به [[ورزش]] علاقه‌ای نشان نمی‌داد، حتی در وقت جلوس به [[سلطنت]] قادر به‌سوار شدن بر [[اسب]] نیز نبود. او انسانی خرافاتی و زودباور بود و به شدت تحت تأثیر افکار دیگران قرار می‌گرفت. او شخصی بود که در انزوای حرم بزرگ شده بود، سواد نداشت و از آمادگی لازم برای اداره کشور برخوردار نبود. وی در عین حال دارای شخصیتی آرام بود و دینداری و پرهیزگاری وی به‌ویژه خودداری‌اش در نوشیدن شراب، وی را شهره عام و خاص کرده بود طوری‌که قبل از پادشاهی به وی «ملا حسین» می‌گفتند.
دوران سلطنت وی صحنه رقابت علما با اعضای حرم و خواجگان حرمسرا بود. این عوامل باعث شد تا شاه سلطان حسین در نهایت به شخصی ضعیف‌النفس، شهوتران و باده نوش تبدیل شود. در دوره حکومت وی آخرین بازمانده‌های نظم حکومتی و ساختار اداری که با تلاش‌های [[شاه اسماعیل|اسماعیل یکم]]، [[شاه طهماسب|تهماسب یکم]] و [[شاه عباس اول|عباس کبیر]] ایجاد شده بود از میان رفت. سلطان حسین عملاً هیچ قدرتی در اداره امور نداشت و حتی علاقه‌ای هم به دانستن اتفاقاتی که در اطرافش می‌افتاد نشان نمی‌داد. کشور در هرج و مرج و نابسامانی فرو رفت و هر نوع اتفاقی بدون هیچ مانعی حتی در پایتخت رخ می‌داد.
| |||