شورانگیز (ساز): تفاوت میان نسخه‌ها

'''شورانگیز'''‌سازی زهی مضرابی و تلفیقی از [[سه تار]] ، [[تار]] و [[تنبور]] است که سال‌ها پیش برای اولین بار به پیشنهاد [[علی تجویدی]] و توسط [[ابراهیم قنبری مهر]] ساخته شده بود.

شیوه یشیوهٔ نواختن این ساز در اصل برگرفته از [[سه تار]] است گرچه خصیصه‌های صوتیِ آن در بعضی موارد تفاوت‌های اساسی دارد. به عنوان مثال، طنینِ بیشترِ شورانگیز به خاطرِ استفاده از کاسهٔ [[تنبور]] است که صفحهٔ آن علاوه بر چوب، از پوست هم بهره می‌برد.

صدای شورانگیز کمی بم تر از سه تار معمولی است.

شورانگیز دارای شش سیم (دو سیم اول و دوم به صورت جفت بسته شده) و 20۲۰ پرده است. حوزه یحوزهٔ صدایی شورانگیز از [[دو (نت موسیقی)]] تا [[می(نت موسیقی)]] [[کرن]] می‌باشد و از لحاظ طول ارتعاش نیز متفاوت از تار و سه تار و طولانی ترطولانی‌تر از آنهاست. به این ترتیب که طولِ کاسه 36۳۶ سانتی‌متر و طول دسته از محل اتصال تاشیطانک حدود 41۴۱ سانتی‌متر می‌باشد.

[[حسین علیزاده]] در تعدادی از آثارش مانند [[ماه و مه]]، باده تویی، نوای نور و...و… از این ساز استفاده کرده‌است.

'''شورانگیز''' یک تکنیک از ابداعات [[ابراهیم قنبری مهر]] در تولید سازهای زهی می‌باشد. اصل ترکیب پوست و چوب در قسمتی از صفحه روی (منطقهٔ خرک) پایه این تکنیک می‌باشد.مشخصه یمشخصهٔ اصلی صدای این ساز حجم زیادتر و پر طنین تر در مقایسه با سازهای مشابه هم خانواده آن می‌باشد. پوست مورد استفاده در انواع شورانگیز نسبتاً ضخیم می‌باشد و در مقابل رطوبت حساسیت کمتری نسبت به پوست تار دارد.