خاقانات ترک غربی: تفاوت میان نسخه‌ها

در سدهٔ پنجم میلادی، پانصد خانواده از [[خاندان آشینا]] (احتمالاً از ایرانی‌تباران منطقه<ref>Peter B. Golden, ''An Introduction to the History of the Turkic Peoples'', O. Harrassowitz, 1992, p. 121-122</ref>)، در شمال [[چین]] با هم متحد شدند. در آغاز زبان [[مغولی]] را به عنوان زبان مشترک خویش برگزیدند ولی تا اواسط سدهٔ ششم میلادی، افراد قبایل آشینا به زبان [[ترکی]] سخن می‌گفتند. چینیان اتباع خان‌های آشینا را «تو کیو» می‌گفتند. چینیان اتباع خانهای «آشینا» را «تو-کیو» (tu-kiu) می‌گفتند. با توجه به اینکه چینیان در زبان خود مخرج «ر» ندارند، این نام بعدها از سوی یک دانشمند فرانسوی پلیو به صورت تورکیوت (tur-kiut) خوانده شد که در واقع تلفظ درست‌تر واژه تو-کیو است که با مخرج «ر» همراه شده‌است. این قبایل طی اتفاقاتی به جنوب [[رشته‌کوه آلتای]] پناه بردند و در آنجا سکنی گزیدند.

این قبایل در دامنهٔ کوه‌های [[اورال]] چنان در طول زمان با هم جوش خوردند که صد سال بعد به سال ۵۶۴ میلادی، مجموعهٔ واحدی را تشکیل می‌دادند که آنان را [[ترک باستان]] یا [[تورکیوت]] نامیده‌انددادند. ترکان در مدتی کوتاه سرزمین وسیعی را به تصرف درآوردند و تا مرزهای [[ایران]] پیش تاختند.<ref>رضا، عنایت الله. ایران و ترکان در روزگار ساسانیان. ص ۳۱-۲۹</ref>