'''زمان دستوری ''' مقوله‌ای دستوری استدستوریست که موقعیت زمانی را تعیین می‌کند؛ به عبارت دیگر زمان دستوری شکل دستوری شده زمان تقویمی استتقویمیست. زمان دستوری جزو مقولات اساسی‌ای استاساسی‌ایست که همراه با عناصر واژگانی و دیگر اشارات مربوط به زمان، شنونده را قادر می‌سازد تا ارتباطی موقتی میان موقعیت گفتار و موقعیتی که در جمله توصیف شده را بازسازی کند. همچنین زمان دستوری شنونده را قادر می‌سازد تا ترتیب نسبی موقعیت‌های توصیف شده در متن را نیز بازسازی کند.<ref>Fabricius-Hansen, 2006: p. 566.</ref><ref>comrie, 1985: p. 9.</ref>
