ترانزیستور: تفاوت میان نسخه‌ها

 

در ۲۳ دسامبر ۱۹۴۷، [[ویلیام شاکلی]]، [[جان باردین]] و [[والتر هاوسر براتین|والتر براتین]] موفق به ساخت اولین [[ترانزیستور اتصال نقطه‌ای]] در [[آزمایشگاه‌های بل]] شدند. این کار با تلاش‌های زمان جنگ برای تولید دیودهای میکسر کریستال ژرمانیم خالص ادامه یافت، این دیودها در واحدهای رادار به عنوان میکسر فرکانس در گیرنده‌های میکروموج استفاده می‌شد. یک پروژه دیودهای ژرمانیم در [[دانشگاه پردو]] موفق شد کریستال‌های نیمه‌هادی ژرمانیم را با کیفیت خوب که در [[آزمایشگاه‌های بل]] استفاده می‌شد تولید کند. سرعت سوئیچ تکنولوژی لامپی اولیه برای این کار کافی نبود، همین تیم بل را سوق داد تا از دیودهای حالت جامد به جای آن استفاده کنند. آن‌ها با دانشی که در دست داشتند شروع به طراحی سه قطبی نیمه‌هادی کردند، اما دریافتند که کار ساده‌ای نیست. [[جان باردین]] سرانجام یک [[شاخه جدید]] فیزیک سطحی را برای محاسبه رفتار عجیبی که دیده بودند ایجاد کرد و سرانجام براتین و باردین موفق به ساخت یک قطعه کاری شدند.

 

[[آزمایشگاه‌های بل]] به یک اسم برای اختراع جدید نیاز داشتند: «سه قطبی نیمه‌هادی»، «سه قطبی جامد»، «سه قطبی اجزاء سطحی»، «سه قطبی کریستال» و «لاتاتورن» که همه مطرح شده بودند، اما «ترانزیستور» که توسط [[جان رابینسون پیرس]] پیشنهاد شده بود، برنده یک [[قرعه کشی]] داخلی شد. اساس این اسم در یاداشت فنی بعدی شرکت رای‌گیری شد: