قشقایی: تفاوت میان نسخه‌ها

در بهار ۱۹۲۹، خشم ایلیاتی‌ها که با وحشیگری‌های حاکمان نظامی شعله ورتر شده بود، سبب قیامی سراسری در جنوب ایران با مرکزیت قشقایی‌ها شد. پس از چندین ماه زد و خورد، دولت مرکزی عهدنامه متارکه‌ای را امضا کرد که بنا بر آن می‌بایست [[صولت الدوله قشقایی|صولت الدوله]] و [[ناصر قشقایی|ناصرخان]] دوباره به عضویت [[مجلس شورای ملی|مجلس]] درمی‌آمدند، فرماندهان نظامی، طوایف را ترک می‌کردند و [[عفو عمومی]] صادر می‌شد. با این حال [[رضاشاه]] مصمم به پایان دادن به نظام کوچ نشینی در ایران شد و همانگونه که او [[لر]]ها، [[کرد]]ها و [[عرب‌های ایران|عرب‌ها]] را شکست داده بود در آخر موفق به شکست قشقایی‌ها شد. در ۱۹۳۲ قشقایی‌ها دست به قیام دیگری زدند که بیهوده بود. در ۱۹۳۳ صولت الدوله در یکی از زندان‌های [[رضاشاه]] کشته شد. کمی بعد از آن، شاه تصیم به [[تخته قاپو]] کردن عشایر از طریق بستن مسیرهای کوچشان به وسیله ارتش نوین و مکانیزه‌اش گرفت. این سیاست کوته بینانه عشایر را به کشاورز تبدیل نکرد و تنها باعث گرسنه ماندنشان شد.<ref name = "iranica2003" /> تخته قاپو کردن ایلات کوچرو نه به خاطر بهبود زندگی ایشان که به منظور برقراری امنیت و اهداف سیاسی صورت گرفت، اسکان اجباری خسارات جانی فراوان در پی داشت و دام‌های بسیاری از بین رفتند. همچنین ایلاتی که از کشاورزی سررشته نداشتند مجبور به کشاورزی شدند.<ref>{{پک|امان اللّهی بهاروند}}</ref> و شاید حق با [[:w:en:William O. Douglas|ویلیام داگلاس]] باشد که نوشته: «اگر چند دهه شرایط به همین گونه باقی می‌ماند، اینان از صحنه گیتی پاک می‌شدند»<ref name = "iranica2003" />