دوست‌پسر: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[کشور ایران]] نیز مسئله روابط دختران و پسران قبل از ازدواج به عنوان یکی از مسائل مبتلا به و در عین حال چالش‌برانگیز می‌باشد. درایران طبق چندین تحقیق به عمل آمده مشخص شده‌است که حدو ۳۰ تا ۷۰ درصد نوجوانان به نوعی با موضوع [[دوستی با جنس مخالف]] درگیرند، همچنین در یک پژوهش گسترده که روی ۷۵ هزار نفر از جوانان و نوجوانان ۱۴ تا ۱۹ ساله در سراسر کشور انجام شد، ۴۵ درصد از نمونه‌ها عنوان کردند که [[مسائل جنسی]] فکرشان را آزار می‌دهد و ۳۵ درصد مطرح نمودند که به خاطر مسائل جنسی گاهی به درد سر افتاده‌اند. با وجود اینکه نوع ارتباط بین دوجنس نگرانی‌هایی را در جوامع مختلف به وجود آورده و حتی به عنوان نشانه برخی معضلات و نابهنجاری‌ها و نیز نتیجه آن شناخته می‌شود، با این حال هنوز اختلاف نظر در مورد بهترین راه‌ها برای برقراری ارتباط مناسب بین دوجنس وجود دارد.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی = http://www.afarinesh-daily.com/afarinesh/News.aspx?NID=61358 |عنوان = بررسی تأثیر نوع ارتباط با جنس مخالف با بهداشت روانی در دانشجویان دختر تهرانی | ناشر = روزنامه آفرینش |تاریخ = ۱۷ فروردین ۱۳۸۹ |تاریخ بازدید = ۷ خرداد ۱۳۹۰ |archiveurl = https://web.archive.org/web/20120113060655/http://www.afarinesh-daily.com/afarinesh/News.aspx?NID=61358 |archivedate = ۱۳ ژانویه ۲۰۱۲ |dead-url = yes }}</ref> برای مثال تا ۳۰ سال پیش در آمریکا اگر دختر و پسری می‌خواستند با هم بیرون بروند، یک نفر با آن‌ها می‌رفت. هرچه به سمت گذشته می‌رویم، دوستی‌ها کم‌تر است، اما هر چه به سمت زندگی مدرنیته پیش می‌آییم، این روابط نیز بیشتر می‌شود.<ref name="hawzah.net">{{یادکرد وب|نویسنده = |نشانی = http://www.hawzah.net/hawzah/magazines/MagArt.aspx?MagazineNumberID=6666&id=78774 |عنوان =گفتگو؛ [[محسن ایمانی]]: روابط دختر و پسر در ایران؛ نقش خانواده درکاهش روابط دختر و پسر | ناشر =پایگاه حوزه |تاریخ =۲۸ دی ۱۳۸۷ |تاریخ بازدید =۷ خرداد ۱۳۹۰}}</ref>

فقه و [[حقوق اسلامی]] در روابط دختر و پسر مبتنی بر حوزه‌های محرم و نامحرم است. امروزه در ادبیات دینی، محرمیت یعنی نبود مرزی برای دوستی متعارف و عدم محرمیت یعنی بودن مرزی نسبتاً نامتعارف برای تعامل معمول دو جنس مخالف. از سویی فرهنگ اسلامی در این خصوص آنست تا روابط دختر و پسر نامحرم، حتی در حد متعارف آن نیز به حداقل ممکن و در حد ضرورت منتهی شود، از سوی دیگر تنها فرصت روابط آگاهانه دختر و پسر در اسلام، زمانی است که طرفین برنامه‌ای جدی برای ازدواج در نظر داشته باشند. خارج از این اندیشه تشکیل خانواده و ازدواج شرعی، عملاً هر گونه تعامل احساسی، صمیمانه یا عاشقانه، مذموم و گناه یا زمینه ساز و مقدمه آن تلقی می‌شود. با این مفروض که طبق چارچوبهای یادشده در گذشته امکان نوعی [[جامعه پذیری]] مبتنی بر معیارهای بومی و سنتی وجود داشته که عملاً منجر به ازدواج به هنگام در آغاز سن بلوغ دختر و پسر می‌شده‌است، سؤال اصلی آنست که در شرایط فعلی با توسعه شبکه‌های ارتباطی و غیرقابل کنترل دختر و پسر و نیز کاهش سن بلوغ ایندو از یک طرف و از طرف دیگر بالا رفتن سن ازدواج بنا به دلایل مختلف اجتماعی، چگونه می‌توان شکاف زمانی قابل توجهی که بین زمان بلوغ تا زمان ازدواج در جوامع اسلامی یا جمعیتهای مسلمان معاصر پدید آمده‌است را مرتفع نمود؟ نظریه دوستی اسلامی برای این دوره پاسخ دارد.<ref>جوادجاوید، فصلنامه زن در فرهنگ و هنر: http://journals.ut.ac.ir/page/article-frame.html?articleId=875439{{پیوند مرده|date=اکتبر ۲۰۱۹ |bot=InternetArchiveBot }}</ref> این نظریه مدعی است که علاوه بر سامان دهی مشروع به وضعیت جوانان جامعه اسلامی، به مثابه یک رویکرد جهانی می‌تواند جهانشمول و فرادینی تلقی گردد از آن روی که شاکله قانونی این روابط و ضمانتهای لازم برای آن، مبتنی بر فقه و [[شریعت اسلامی]] به نیکی (به ویژه در مذهب شیعه) تعریف شده‌است. تسری این قواعد بر [[حوزه عمومی]] [[روابط اجتماعی]] می‌تواند علاوه بر فواید فراوان بر تحکیم ساختار خانواده و سلامت جامعه زنان و جوانان، در عین حال در بخشی از مسیر خود به عنوان الگویی در برابر طلاق عاطفی قرار می‌گیرد. از این منظر، اطلاق دوستی اسلامی یا حتی ازدواج عاطفی بر این روابط مبتنی بر حس دیگر دوستی، منشأ اخلاقی و دینی دارد. بنیان این نظریه تفسیر موسع از [[ازدواج موقت]] است.<ref>journals.ut.ac.ir/... /download-bu2pKGDz-F8.artdl</ref>