جنگ چالدران: تفاوت میان نسخه‌ها

اگر از این دیدگاه به لشکرکشی نگاه کنیم، این حمله یک پیروزی مقطعی برای عثمانی‌ها بود، ولی برای صفویان و به ویژه شاه اسماعیل یک فاجعه شد. پس از جنگ چالدران، شاه اسماعیل افسردگی گرفت و دیگر رهبری لشکریانش را در جنگ بر عهده نگرفت. پیوند میان شاه به عنوان روح هدایتگر نیمه خدایی و قزلباش، به‌طور جبران‌ناپذیری شکسته شد. در حدود یک سال پس از شکست، عناصر قبایل قزلباش با اقتدار اسماعیل برای مدیریت امور کشور، به تدریج ضعیف گشت.<ref>{{پک|McCaffrey|1990|ک=ČĀLDERĀN|ج=8|ص=656-658}}</ref> پس از این جنگ، [[کردستان]] باختری (مناطق [[کردستان ترکیه]]، [[کردستان عراق]] و [[کردستان سوریه]] کنونی)، از ایران جدا شد و به دست عثمانی افتاد. سپاه عثمانی شهر تبریز را نیز تصرف کرد اما به دلیل کمبود آذوقه مجبور به بازگشت شد و حکومت نوپای صفوی از نابودی حتمی نجات یافت. بسیاری از سپاهیان ایران و فرماندهان و صاحبان مناصب در میدان جنگ کشته شدند و شاه اسماعیل با فداکاری چند قزلباش جان سالم به در برد. او پس از آن، دیگر رهبری لشکریانش را در جنگ بر عهده نگرفت. شاه اسماعیل، اجساد کشته‌شدگان جنگ را به اردبیل منتقل کرد و در کنار بقعه شیخ صفی‌الدین اردبیلی به خاک سپرد. پس از آن این گورستان به « شهیدگاه » شهرت یافت.<ref>http://akharinkhabar.ir/book/3740725</ref>