خط میخی: تفاوت میان نسخه‌ها

# حالت انتراعیانتزاعی خط در کتیبه‌های تاریخی قرون وسطایی حوالی ۲۶۰۰ سال پیش از میلاد

'''دبیرهٔ میخی اکدی'''، [[دبیره میخی|دبیره‌ای میخی]] بود که در سال ۲۳۵۹ پیش از میلاد، از [[دبیره میخی سومری|دبیرهٔ میخی سومری]]، گرفته و سازگار شد. در همان زمان، بسیاری از واژه‌های سومری به زبان اکدی راه یافتند و [[واژه‌نگار]]های سومری، در هر دو زبان [[سومری]] و [[اکدی]] خوانده می‌شدند. این زبان دارای ۲۰۰ تا ۴۰۰ نشانه یا حتی بیش‌تربیشتر است، که بسیاری از آن‌ها دارای چند تلفظ می‌باشند. این دبیره برای نوشتن [[زبان اکدی]] که یکی از [[زبان‌های سامی]] در [[میانرودان]] (عراق، سوریه و ایران امروزی) بوده، در میان سال‌های ۲۸۰۰ پیش از میلاد تا سال ۵۰۰ میلادی به کار می‌رفته‌است.

خط میخی هخامنشی به احتمال زیاد توسط [[داریوش بزرگ]] ایجاد شده‌است. این نوع خط میخی که متشکل از ۳۶ علامت است. آخرین نوع خط میخی‌است که ابداع شده‌است (در [[۶۰۰ (پیش از میلاد)|سدهٔ ششم پیش از میلاد]]). این خط برای نوشتن کتیبه‌های هخامنشی به کار رفته‌است. خط میخی هخامنشی خطی نیمه الفبایی نیمه هجایی است به علاوهٔ ۸ [[اندیشه‌نگاشت]] که برای لغات پر استفاده مثل شاه، کشور و اهورامزدا به کار می‌روند. این خط از ساده‌ترین خطوط میخی است. تنها خط میخی اوگاریتی است که از آن ساده‌تر است و صد در صد الفبایی است. این خط همکنونهمگنون در استاندارد یونیکد (۴٫۱) پذیرفته شده و بازه‌ای به آن اختصاص داده شده‌است.