دیستورشن: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
جز ←منبع |
|||
خط ۱۱:
ایده استفاده از دیستروشن در آمپلی‌فایرها توسط سازندگان اولین آمپلی‌فایرها مطرح نشده بود و اغلب دیستروشن های آن زمان کاملا تصادفی و ناشی از صدمات وارده به آمپلی‌فایر بودند با این حال بعضی از نوازندگان و تهیه‌کنندگان آن را دوست داشتند و از آن در ضبط آثارشان استفاده می‌کردند. در هنگام ضبط ترانه «[[راکت 88]]»، یکی از اولین ترانه‌های سبک [[راک ان رول]]، ایک ترنر و ویل کیزارت از آمپلی‌فایر آسیب دیده‌ای استفاده کردند که صدای دیستروشن داری را تولید می‌کرد. [[ویلی جانسون]]، نوازنده هاولین ولفز نیز مشهور است که به طور هدفمندی از دیستروشن در آثارش استفاده می‌کرده است.
[[چاک بری]] اولین هنرمندی است که اوردرایو را در آثارش به کاربرده است و او را آغاز کننده این دوران می‌دانند. او از آمپلی‌فایرهایی استفاده می‌کرد که دهانه خروجی کوچکی داشتند و این کوچکی خروجی صدا، به صوت خروجی از گیتار چاک، صدای اوردرایو می‌داد. این را می‌توان به وضوح در اولین اثر مشهورش به نام «میبلین» مشاهده کرد. بعدها او از آمپلی‌فایرهای بزرگتری استفاده کرد که در نتیجه افکت اوردرایو از صدای گیتار او حذف شد. اولین استفاده‌های هدفمند از دیستروشن به علت خرابی و آسیب آمپلی‌فایرها یا بلندگوها بوده است، [[نوازنده گیتار|نوازندگان گیتار]] ممکن بوده است که از یک مداد، تیغ اصلاح و یا یک پیچ‌گوشتی برای پر کردن سوراخ بلندگو استفاده کرده باشند و در نتیجه این کار صدای دیسترون دار را در ضبط آثارشان بکار گرفتند.
[[لئو فندر]] سازنده شرکت تولیدی [[گیتار]] و آمپلی‌فایر [[فندر]]، با مشاهده این اتفاقات تصمیم گرفت تا گونه جدیدی از آمپلی‌فایرهای خود را با توانایی ارائه اوردرایو محدودی بدون دیستورت واقعی سیگنال‌ها، به بازار عرضه کند.
==منبع==
| |||