'''قلعه بیابان'''، دهستانی است از توابع [[بخش مرکزی شهرستان داراب|بخش مرکزی]] [[شهرستان داراب]] در [[استان فارس]] [[ایران]].
روستایی که در ابتدای قرن ۱۲هجری شمسی تحت عنوان 《قلعه قرمزی》شناخته شده بود، پس از فرمان شاه ایران مبنی بر یکجا نشینی اقوام کوچرو به قلعه بیابان تغییر نام پیدا کرد، وجه تسمیه آن قلعه ای بود که طوایف عشایری در رهگذر خود بر آن عبور می کردند.
پیش از این ساکنان این روستا در ده کوره های اطراف و تحت عناوینی همچون؛ نارک، چشمه مروی، دشتویه، کلاغی، کهنه سفید، سچی، و... به مرکزیت کهنه سفید که ده رئیسی نیز گفته می شد، زندگی می کردند.
اکثریت مردم ساکن روستای قلعه بیابان را سادات حسینی تشکیل می دهند که از یک نسل و ریشه می باشند، این سادات بر اساس اطلاعات بدست آمده کسانی هستند که در سالهای ورود کاروان های سادات به دنبال امام رضا وارد ایران شده، مهم ترین کاروان در سالهای هجرت امام رضا ، کاروان احمد بن موسی شاهچراغ است که از مسیر خوزستان به طرف مرزهای داخلی ایران، یعنی کویر لوت پیش رفته اند و شهدای سادات را در این مسیر از خود به یادگار گذاشته اند، در مسیر حرکت سادات از شمال فارس به طرف مسیرهای شتررو با در گیری حاکم فارس احمد بن موسی و بسیاری سادات به شهادت رسیده و تعداد زیاری نیز به شهرهای اطراف رهسپار می شوند، که در آن جاها یا شهید شده و یا زندگی کرده و نسلی را پرورش داده اند.
مسیر حرکت کاروان های ساداتی که به دنبال امام رضا آمده اند از اهواز به طرف مرزهای جنوبی قم و مرزهای شمال غرب فارس و سپس دشت های کویری ایران به طرف خراسان جنوبی، پر است از مرقدامامزادگان و طوایف ساداتی که از سلاله ی این خاندان پاک است.
استان فارس، با کشتار سادات دارای ۱۴۷۲امامزاده بیشترین سادات را در زمین خود جای داده است.
در میان سادات در مرزهای داخلی ایران بسیار عرب زبان دیده می شوند که یکی از این طوایف که در همه جای فارس مراکنده اند، عرب خمسه با زبان عربی محلی است.
