ایران صفوی: تفاوت میان نسخه‌ها

صفویان، زبان فارسی را برای اداره بهتر ایران به عنوان زبان نخست کشور ایران برگزیدند و کارهای پادشاهان صفوی همچنین باعث تثبیت و تقویت بیشتر زبان [[فارسی]] در خاور اسلامی شد.<ref>[http://depts.washington.edu/silkroad/cities/iran/isfahan/isfahan.html washington.edu]</ref> همچنین تمام نسک‌های تاریخی در دورهٔ صفوی به زبان فارسی نگاشته شده‌است.<ref>[[تاریخ تحولات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایران در دوران صفویه]]، صص ۱ تا ۲۰ (تمام فصل اول این کتاب به معرفی و بررسی منابع تاریخی صفویه اعم از ایرانی و غیرایرانی و سفرنامه‌ها و منشات و غیره پرداخته‌است)</ref> با وجود رسمی بودن زبان فارسی، درباریان صفویه همچون دیگر مردم ایران در دربار از زبان محلی خود ([[زبان ترکی آذربایجانی|ترکی آذربایجانی]]) بهره می‌بردند. همچنین شاه‌عباس خود اشعاری به ترکی سروده‌است.<ref>کتاب :ایران عهد صفوی، نوشته راجر سیوری، ترجمه کامبیز عزیزی، صفحهٔ ۲۱۲</ref> [[ژان شاردن]] جهانگرد فرانسوی هم که زمان یازده سال (۷۰–۱۶۶۴ و ۷۷–۱۶۷۱) در ایران بوده، می‌نویسد: ترکی زبان دربار و لشکریان است، زنان و مردان منحصراً به ترکی آذربایجانی سخن می‌گویند، به ویژه خانواده‌های اشرافی. شوند این کار آن است که خاندان صفوی از سرزمین‌های ترک‌زبان و جاهایی که زبان مادری‌شان ترکی است، برخاسته‌اند.<ref>Voyages du Chevalier Chardin en Perse (Paris, 1811),IV,238</ref>

همزمان با دوره صفویه زبان فارسی در اوج گستردگی خود قرار داشت. فارسی، زبان رسمی [[گورکانیان هند]] (همسایه خاوری ایران) بود و شاعران پارسی‌گوی بزرگی از آن برخاستند. در باختر ایران ([[آسیای صغیر]]) که زیر فرمان [[امپراتوری عثمانی|امپراتوری سنی‌مذهب عثمانی]] و رقیب راستین صفویان جای داشت نیز مورد بهره بود. بیشتر سخن‌وران ترک بدان آشنا بوده و [[غزل]] و شعرهای کوتاه فارسی می‌سرودند.<ref>{{یادکرد|فصل= |کتاب=The Cambridge history of Iran|ناشر= Cambridge University Press|شهر= Britain|کوشش= |ویرایش= |سال=1986 |شابک=0-521-20094-6 |نویسنده= |نویسندگان سایر بخش‌ها=William Bayne Fisher, Peter Jackson, Laurence Lockhart, J. A. Boyle|ترجمه=|صفحه=1120 |زبان=en |مقاله= |ژورنال= |نشریه= |تاریخ= |دوره= |شماره= |شاپا=}} Retrieved on 2 April 2008.</ref>

{{اصلی|مکتب اصفهان}}

[[مکتب اصفهان]] عنوانی است که برای اوج‌گیری فعالیت‌های مختلف فلسفی، فقهی و هنری در طی سده ۱۷ و اوایل ۱۸ میلادی (۱۰ و ۱۱ هجری قمری) در اصفهان به کار برده می‌شود. این دوره از زمانی آغاز شد که [[شاه عباس صفوی|شاه عباس]] در ۱۰۱۷ هجری قمری/ ۱۵۹۸ میلادی پایتخت صفویان را به [[اصفهان]] منتقل کرد. این دوره با سقوط اصفهان به دست افغان‌ها و [[سرنگونی صفویان]] در سال ۱۱۳۶ هجری قمری/۱۷۲۲ میلادی به پایان رسید.