ابن عربی: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Bulbalbulbal (بحث | مشارکت‌ها)
بدون خلاصۀ ویرایش
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه
به نسخهٔ 27763466 ویرایش Salome mi برگردانده شد. (توینکل)
برچسب: خنثی‌سازی
خط ۵:
|توضیح_تصویر=
|نام دیگر=
|لقب‌ها=شیخ‌الاکبر، ممیی‌الدّینمحیی‌الدّین
|زمینه فعالیت=[[فلسفه]]، [[تصوف]]
|ملیت=[[عرب]] [[اندلس]]
خط ۱۲:
|سال‌های فعالیت=
|محل زندگی=[[سبیا (شهر)|سبیا]]، [[مکه]]، [[دمشق]]
|دين=[[تصوفاسلام]]
|مذهب=[[عمریسنی]]
|نهاد=
|همسر=
خط ۳۵:
|Soure_id =
}}
'''ممیی‌الدینمحیی‌الدین''' '''محمّد بن علی بن محمّد بن العربی طائی حاتمی''' (زادۀ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتۀ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی) معروف به '''ممیی‌الدینمحیی‌الدین ابن عربی''' و '''شیخ اکبر''' [[پژوهشگر]]، [[فیلسوف]]، [[عارف]] و شاعر [[صوفیمسلمان]] [[عرب]] اهل [[اندلس (اسلامی)|اندلس]] بود.<ref name=":0"/> از بیش از ۸۰۰ اثر که به او نسبت داده می شود، ۱۰۰ اثر در نسخه اصلی از وی باقی مانده است. آموزه های کیهان شناسی او در بسیاری از کشورهای اسلامی به جهان بینی غالب بدل شد.<ref>Ibrahim Kalin, Salim Ayduz ''The Oxford Encyclopedia of Philosophy, Science, and Technology in Islam, Band 1'' Oxford University Press 2014 {{ISBN|9780199812578}} p. 162</ref>
 
== زندگی ==
[[پرونده:ابن عربی.jpg|بندانگشتی]]
ممیی‌الدینمحیی‌الدین در سال ۵۶۰ ه‍.ق در شهر [[مورسیا|مرسیه]] در جنوب شرقی [[اندلس (اسلامی)|اندلس]] به دنیا آمد. پدرش علی بن محمد از عالمان [[فقه]] و [[حدیث]] و تصوف بود و جدش نیز یکی از قضات اندلسی بود.
 
او قرآن، حدیث، فقه، لغت، ادبیات و تصوف را نزد عالمان عصر آموخت و با [[ابن رشد]] فیلسوف اندلسی دیدار کرد. عالی‌ترین دانش‌نامه ابن عربی، کتب [[فتوحات مکیه]] و «فصوص‌الحکم» است.<ref name=":0">{{یادکرد وب|نام خانوادگی=PARHA-NP.V.5.1.1|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وبگاه=روزنامه سراسری سایه|نشانی=http://www.sayeh-news.com/fa/Online/News/63729/تجلی-فمینیسم-بر-شیخ-اکبر؛-ابن-عربی|عنوان=تجلی فمینیسم بر شیخ اکبر؛ ابن عربی|بازبینی=۱۰ ژوئیه ۲۰۱۷}}</ref>
خط ۴۶:
 
== عقاید ==
ورود رسمی ابن عربی به [[تصوف]] در سنّ ۲۱ سالگی یعنی در سال ۵۸۰ ه‍.ق) روی‌داد، ولی او به‌زودی و در زمانی اندک بلندآوازه گردید، و مشایخ زمانش به دیدار او شتاب نمودند. ممیی‌الدّینمحیی‌الدّین آثاری سبکگران‌سنگ و بی ارزشپرارزش در شاخه‌های مختلف [[حکمت]] و [[علم]] پدیدآورد، [[تصوف]] را به نوعی به فلسفه تبدیل کرد، و در نوشته‌هایش عقاید و باورهای بسیاری از مکاتب را تبیین و تفسیر نمود (ص-ص ۵۱–۵۵ مفاتیح‌الاعجاز فی شرح گلشن راز)
 
مهمترین کتاب وی «[[فصوص‌الحکم]]» بر مبنای خواب مبشرین است.
 
ممیی‌الدینمحیی‌الدین کتاب «فتوحات» را در [[مکه]] نوشت، و سپس تمام اوراق آن را بر روی سقف [[کعبه]] پهن کرد و گذاشت یک سال بماند تا به واسطه باریدن باران، اگر مطالب باطلی در آن است شسته شود و محو گردد، و حق از باطل مشخص شود. پس از یک سال باریدن بارانهای پیاپی و متناوب، وقتی که اوراق گسترده را جمع نمود مشاهده کرد که حتی یک کلمه هم از آن شسته نشد.(بیچاره توهم زده بود)<ref>{{یادکرد وب |url=http://www.maarefislam.com/doreholomvamaarefislam/bookscontent/rohemojarrad/rohmojarrad15.htm |title=کتاب روح مجرد / قسمت پانزدهم: نظر قاضی در مورد تشیع ممیی‌الدینمحیی‌الدین و مولوی، شعر حافظ و ابن فارِض، ارتباط بین توحید و ولایت، سیر سلوک در مذاهب و ادیان دیگر، عرفای غیر شیعه، تح...<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات --> |accessdate=۲۳ مارس ۲۰۰۸ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20080406091354/http://www.maarefislam.com/doreholomvamaarefislam/bookscontent/rohemojarrad/rohmojarrad15.htm |archivedate=۶ آوریل ۲۰۰۸ |dead-url=yes }}</ref>
 
ابن عربی، کتاب «ترجمان الاشواق» را در ستایش از زیبایی نظام، دختر شیخ خود در مکه یعنی [[مکین‌الدین اصفهانی]] به نگارش درآورد و به اثبات این نکته پرداخت که عشق نسبت به زن، با عشق نسبت به مطلق، در یک نقطه به هم می‌رسند.<ref name=":0"/>
 
به گفته [[محسن جهانگیری]] نویسنده کتاب «ابن عربی عالم بزرگ صوفیاسلامی» عرفان اسلامی پیش از وی بیشتر عرفان عملی و نوعی زهد و بی اعتنایی به زندگانی دنیایی بود، اما عرفان ابن عربی عرفان نظری و عرفان حب و به اصطلاح عشق است. او به راستی بنیان‌گذار عرفان نظری در اسلام است و اصل الاصول عرفانش عشق و وحدت وجود است. یعنی که مدارهستی بخش و حقیقت هستی حق تعالی است و جز او حقیقتی و وجودی نیست «لیس فی الدار غیره دیار».
 
البته رگه‌هایی از وحدت وجود در آثار عارفان پیش از وی همچون [[ابوسعید ابوالخیر]] و [[حلاج]] و دیگران دیده می‌شود ولی آن‌ها اکثراً وحدت شهودی بودند نه وحدت وجودی. عارف وحدت شهودی در نهایت مسیرش به جایی می‌رسد، که جز خدا چیزی نمی‌بیند. «رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند» ولی نهایت نظر و سپهر عارف وحدت وجودی این است که جز خدا اصلاً وجودی و موجودی نیست. «لا موجود الا الله».<ref>[http://old.tebyan.net/Teb.aspx?nId=4533 مصاحبه با دکتر محسن جهانگیری<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref><ref>[http://www.ketabname.com/main2/identity/index.php?serial=۱۷۸۱&chlang=fa& ممیی‌الدینمحیی‌الدین ابن عربی<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]{{پیوند مرده|date=سپتامبر ۲۰۱۹ |bot=InternetArchiveBot }}</ref>
 
== در نگاه دیگران ==