آشور (سرزمین): تفاوت میان نسخه‌ها

لشکرکشی‌های سلاطین آشور که در قرن نهم پ.م. در نقاط [[زاگرس]] تجدید گشت - همچون گذشته - جنبهٔ دستبرد داشت و هدف آن بیشتر غارت دام‌ها و گرفتن اسیر و برده بود. هر بار که لشکریان آشور نزدیک می‌شدند<ref>به احتمال قوی همچنانکه در [[اورارتو]] نیز متداول بود</ref> بوسیلهٔ آتشی که در قلل می‌افروختند از نزدیکی ایشان با خبر می‌شدند. بیشتر ساکنان دهکده‌های خویش را ترک گفته دام‌ها را به قلل صعب‌الوصول کوه‌ها سوق می‌دادند و دشمن علی‌الرسم جسارت نمی‌کرد ایشان را تعاقب کند. عادهً مردم از ماندن در دهکده‌های مستحکم خویش امتناع می‌ورزیدند زیرا با اینکه نقاط مزبور با حصاری محصور و برای دفاع در مقابل حملهٔ دهکده‌های مجاور یا امارت‌های کوچک کافی بود، آنقدر قدرت و استحکام نداشت که محاصرهٔ منظم لشکریان آشور را که با بهترین وسایل فنی زمان خویش مجهز بودند تحمل کند؛ و در نتیجه در پناه بردن به کوه‌ها امید بیشتری برای حفظ افراد و دام‌ها وجود داشت؛ ولی چون نیروهای تولیدی ترقی و تکامل یافتند اموال و ثروت‌هایی به وجود آمد که بردن آن به کوه‌ها متعذر بود و به هر تقدیر اِعمال چنین شیوه‌ای از تجاوز آتی نمی‌توانست جلوگیری کند. نخستین هدف تهاجم آشوریان [[زاموآ]]<ref>یا کشور لولومیان که در آن عصر عادهً [[لولوبیان]] را چنین می‌خواندند</ref> بود. در آن زمان از [[دریاچه اورمیه]] تا بخش علیای [[رود دیاله]] را به این نام '''زاموآ''' می‌نامیدند.<ref>نواحی ۳و ۵ و ۶ نقشه کتاب [[تاریخ ماد]]</ref> در پایان قرن دهم پ.م. [[آداد نراری دوم]] پادشاه آشور - ۹۱۱ تا ۸۹۰ پ.م. - ناحیه‌ای از آن سوی [[زاب]] سفلی - مرز کشور لولومیان - از [[هابهی]] و زاموآ تا گردنه‌های کشور [[نامار]] را درنوردید و قبل از آن نیز بسوی سرچشمهٔ زاب بزرگ<ref>زاب علیا</ref> رفته به کشور [[مهری]] که در نزدیکی کرانه‌های غربی دریاچهٔ اورمیه واقع بود رسید. در عهد پادشاهان بعدی آشور [[توکولتی نینورتای دوم]] که در سال - ۸۸۵ پ.م. - لشکر کشید و آشورناسیراپال دوم که در سال - ۸۸۳، ۸۸۱، ۸۸۰ پ.م. - لشکر کشید تجاوز و لشکرکشی به اراضی [[زاگرس]] دوام یافت ولی لشکرکشی‌های [[آشور-ناصیر-پال دوم|آشور ناسیرپال دوم]] از دیگر تجاوزات جدی‌تر بود.

 

[[پرونده:Meso2mil.JPG|بندانگشتی|250px|چپ|[[میانرودان]]]]

تهاجم آشور در سال - ۷۴۴ پ.م. - با حمله به [[نامار]] آغاز گردید. لازم است ذکر شود که تیگلت پیلسر سوم و جانشینان وی نسبت به سرزمین مفتوح رفتاری جز آنچه شاهان پیشین داشتند پیش گرفتند. پیشتر بخش عظم ساکنان ناحیهٔ تسخیر شده را سر می‌بریدند و فقط عدّ هٔ معدودی افراد کار آمد را، برهنه کرده طوق و زنجیر بر گردن‌شان نهاده به بردگی می‌بردند ولی از زمان سلطنت [[تیگلت پیلسر سوم]] تشخیص دادند که این شیوه نامناسب و از لحاظ نتایج حاصله برای طبقهٔ حاکمه و دولت آشور کم سود است. این بار چون توانسته بودند سرزمین مفتوح را جزو خاک آشور سازند، مردم آن دیار را در محل باقی گذاشته مالیات‌های سنگین بر ایشان وضع می‌کردند یا - در بیشتر موارد - ایشان را، به شیوه‌ای متشکل، با بخشی از اثاث البیت و لوازم و کودکان و غیره، به نقاطی که قبلاً بر اثر لشکرکشی‌های آشور ویران و غیر مسکون شده بوده تبعید می‌نمودند و به جای آنان ساکنان نقاطی را که در دیگر مرزهای پادشاهی خویش مسخر کرده بودند، متمکن می‌ساختند. بدین طریق بهره‌برداری عقلایی‌تری از اراضی امپراطوری آشور تأمین می‌شد و عواید آن منظمتر وصول می‌گردید و انتقال و تغییر محل مردم امکان تبانی و مقاومت در برابر متجاوزان را برای مردم دشوار می‌ساخت.