حمله مغول به ارمنستان: تفاوت میان نسخه‌ها

در زمان سلطه مغولان (سده‌های ۱۳–۱۴) گروهی از ایشخان‌های ارمنی موجودیت خود را حفظ نمودند و تا اواخر سده چهاردهم میلادی نقش خود را در حیات کشور ایفا می‌نمودند. مانند ایشخان‌های [[استان سیونیک]]، [[ساسون (شهر)|ساسون]]، [[وان]] و غیره. اما سایر خاندان‌های ایشخانی مانند (زاکاریان‌ها، واهرامیان‌ها، واچودیان‌ها، پروشیان‌ها، دوپین‌ها و حسن جلالیان‌ها) در نیمه دوم قرن سیزدهم قدرت قبلی خود را از دست داده بودند.

 

 

 

قسمتی از مالیات‌ها به صورت آذوقه و قسمت دیگر به صورت پول پرداخت می‌شد. مالیاتچی‌ها معمولاً با دسته‌های مسلح گردش می‌کردند، ظلم و کشتار و هرگونه خودکامگی پدیده‌های عادی و همیشگی بود. دهقانان برای [[خان]]های مغول، فئودال‌های ارمنی و کلیسا، انواع بیگاری و کارهای اجباری را انجام می‌دادند.

در نتیجه سیاست اداری و مالیاتی قهرآمیز بخش قابل توجهی از فئودال‌های ارمنی از اراضیشان محروم شدند. زمین‌های وسیع به طبقه مرفه مغول و جزاً به تجار واگذار می‌شد. وابستگی دهقانان به زمینداران تقویت گردید. دهقانان و نجبای ناراضی ارمنی علیه مغول به اسلحه متوسل می‌شدند. قیام‌های متحد ارمنی و گرجی ضد اشغالگران بوقوع پیوست.

 

 

از ایشخان‌های ارمنی، [[ارمنستان زاکارید|زاکاریان‌ها]] در قیام شرکت کرده بودند. قیام کنندگان چندین حمله بر روی دسته‌های مغول انجام می‌دهند. آن‌ها قادر می‌شوند قسمتی از قشون آن‌ها را نیز که علیه قیام کنندگان حملات تنبیهی آغاز کرده بود نابود سازند.