نقطه اشتعال: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
نقطه احتراق از نقطه اشتعال دمای بیشتری دارد و به همین علت به سوختن ادامه می دهد. |
ویرایش به‌وسیلهٔ ابرابزار: |
||
خط ۱:
{{ویکی‌سازی}}
'''نقطهٔ اشتعال'''
نبایستی نقطهٔ اشتعال را با دمای خود احتراقی اشتباه گرفت. در دمای خود احتراقی نیازی به منبع احتراق وجود ندارد. نقطه احتراق، دمای بالاتری است که در آن بخار پس از احتراق به سوختن ادامه می‌دهد. نه نقطهٔ اشتعال و نه نقطه احتراق، به دمای منبع احتراق که بسیار بالاتر است وابسته نمی‌باشند.
خط ۷:
== [[مکانیسم]] ==
هر مایعی دارای فشار بخار می‌باشد که تابع دمای آن مایع است. هرچه دما افزایش یابد فشار بخار نیز افزایش می‌یابد. هرچه میزان فشار بخار افزایش یابد تراکم بخار مایع قابل اشتعال در وا افزایش می‌یابد. از این رو دما تعیین‌کنندهٔ میزان
تراکم معینی از بخار موجود در هوا جهت پایداری احتراق الزامی می‌باشد و این تراکم برای هر مایع قابل اشتعالی متفاوت است. نقطهٔ اشتعال یک مایع قابل اشتعال پایین‌ترین درجه‌ای است که در آن بخار قابل اشتعال به حد کافی برای احتراق، بوسیلهٔ منبع احتراق، موجود است.
== اندازه‌گیری ==
اندازه‌گیری نقطهٔ اشتعال به دو صورت اصلی انجام می‌شود: اوپن کاپ (فلش باز
در تجهیزات اوپن کاپ نمونه را درون ظرف سربازی ریخته حرارت می‌دهند و هر چند درجه یکبار، شعله‌ای را از روی سطح آن عبور می‌دهند. نقطهٔ اشتعال اندازه گرفته شده در حقیقت با تغییر ارتفاع شعله از سطح مایع متفاوت خواهد شد و در ارتفاع مناسب اغلب هم‌زمان با نقطه اشتعال رخ می‌دهد. معروفترین نمونهٔ این آزمایش‌های، اوپن کاپ کلیولند (COC) است.
دو نوع تستر «کلوزد کاپ» داریم: نا موازن همانند پنسکی – مارتنز که دمای بخار روی سطح مایع با دمای خود مایع در تراز نمی‌باشند و موازن همانند اسمال اسکیل (که به ستافلش نیز معروف است) که بخار هم دمای با مایع تصور می‌شود. در هر دوی این روش‌ها منبع احتراق را در فضای دربسته‌ای که مایع را در آن ریخته‌اند مهیا می‌کنند. در حالت عادی تسترهای کلوزد کاپ مقادیر
نقطهٔ اشتعال، بیشتر یک مقیاس تجربی و عملی است تا اینکه یک پارامتر فیزیکی اساسی باشد. مقدار اندازه‌گیری شده بسته به نوع دستگاه و گوناگونی پروتکل‌ها شامل کاهش و افزایش دما (در تسترهای خودکار)، زمان تخصیص داده شده برای هم دما شدن بخار و مایع، حجم نمونه و حتی هم زدن آن، نتیجه‌های متفاوتی خواهد داشت. «ATEX directive» سه آستانهٔ خطر که در آنها بخار احتراق می‌یابد را به‌طور کلی توصیف می‌نماید.
روش‌های تعیین نقطهٔ اشتعال یک مایع در استانداردهای بسیاری
== مثال‌ها ==
[[بنزین]] طوری طراحی شده که در موتور خودروها تنها با یک [[جرقه]] به احتراق برسد. پیش از احتراق بایستی در محدودهٔ اشتعال‌پذیری خود با هوا ترکیب شده و در دمایی بالاتر از نقطهٔ اشتعال آن حرارت ببیند و سپس بوسیلهٔ شمع موتور مشتعل گردد. سوخت نبایستی در موتور داغ، خودبخود مشتعل
نقطهٔ اشتعال سوخت دیزلی بین ۵۲ تا ۹۶ درجه سانتی گراد متغیر است. دیزل برای استفاده در موتورهای با تراکم بالا (های کمپرسیون) طراحی شده‌است. در این موتورها، هوا تا زمانی که بالای دمای خوداحتراقی دیزل برسد کمپرس می‌شود؛ سپس سوخت همانند یک افشانه فشار قوی، هم‌زمان با نگهداشتن مخلوط هوا و سوخت در محدودهٔ اشتعال‌پذیری آنها، به درون موتور تزریق می‌شود. هیچ منبع احتراقی وجود
نقطهٔ اشتعال‌های سوخت جت، بسیار متغیر و متنوع هستند. هم Jet A و هم Jet A-1 نقطهٔ اشتعال‌هایی مابین ۳۸ و ۶۶ درجه نزدیک به نفت چراغ موجود در فروشگاه‌ها دارند. درحالیکه هم Jet B و هم JP-4 نقطهٔ اشتعال‌هایی بین ۲۳- و ۱- دارند.
خط ۳۳:
! سوخت!! نقطهٔ اشتعال!! دمای خوداحتراقی
|-
| [[اتانول]] (۷۰٪) || ۱۶٫۶ °C (
|-
| [[بنزین]] || -۴۳ °C (-
|-
| [[دیزل]] ||>۶۲ °C (
|-
| [[سوخت جت]] ||>۶۰ °C (
|-
| [[نفت چراغ]] (روغن پارافین) ||>۳۸°–۷۲ °C (
|-
| [[روغن سبزیجات]] ([[کانولا]]) || ۳۲۷ °C (
|-
| [[بیودیزل]] ||>۱۳۰ °C (
|}
== استانداردسازی ==
نقطهٔ اشتعال مواد براساس روش‌های استاندارد آزمایش اندازه‌گیری می‌شوند. این روش‌های آزمایش، نوع دستگاه مورد نیاز برای اندازه‌گیری، پارامترهای کلیدی، روش کار اپراتور یا دستگاه خودکار، و میزان دقت روش تست را تعیین می‌کنند. روش‌های استاندارد آزمایش توسط کمیته‌های ملی و بین‌المللی بسیاری نوشته و کنترل می‌شوند که مهم‌ترین آنها CEN / ISO Joint Working Group on Flash Point (JWG-FP), ASTM
== منابع ==
| |||