'''فروهرفرَوَهر''' یا(به صورت[[پارسی اوستائیمیانه]]: آن{{پهلوی '''فَروَشی'''ج|p}}{{پهلوی یاج|r}}{{پهلوی در فارسی باستان '''فَرورتی''' و درج|a}}{{پهلوی ج|h}}{{پهلوی '''فَروَهر'''ج|r}} و<ref>http://www.pahlavica.org/search/view/5/13233</ref>)، در{{اوستایی|فَروَشی}}، فارسی{{پارسی '''فروهر'''باستان|فَرورتی}} یکی از نیروهای مینوییمینُوی (در برابر گیتی ایگیتیگی) است که به عقیدهٔباور [[مزدیسنا|مزدیسنان]] پیش از پدید آمدن موجودات، وجود داشته و پس از مرگ و نابودی آنها، به عالم بالا رفته و پایدار می‌ماند. این نیروی معنوی (مینوییمینوی) که می‌توان جوهر حیاتش نامید، فناناپذیر است و هرگز دچار زوال نمی‌شود. «فَرَوَشی» یا «فروهر» در قامت یک آموزه بطوربه طور جدی در متون زرتشتی نمود یافته و پروراندهپرورده شده است؛ در [[وندیداد]] اهورامزدا به [[زرتشت]] می‌گوید: ''فروهر من را که بسیار بلندپایه، نیکو، زیبا، ثابت قدم و در پارسائیپارسایی تمام است، ستایش کن. ''. در [[بندهش|بُندهشن]] آمده، اهورامزدا پیش از آنکه فروهرها از صورت مینوی<ref>غیر مادی، بهشتی</ref> به حالت مادی درآیند، با آنها مشورت نمود و آنها را آزاد گذاشت که جاویدان در عالم مینوی بمانند یا به صورت جسمانی درآمده و بر ضد سپاه [[اهریمن]] ستیز کنند، فروهرها پذیرفتند که در جهان مادی ستیز کنند چون می‌دانستند که [[شیطان|دیوها]] را شکست خواهند داد و بدی از جهان نابود خواهد گشت. در [[اوستا]] از پنج نیروی باطنی بدین ترتیب سخن رفته‌است.
