فروهر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''فرَوَهر''' (به [[پارسی میانه]]: {{پهلوی ج|p}}{{پهلوی ج|r}}{{پهلوی ج|a}}{{پهلوی ج|h}}{{پهلوی ج|r}} <ref>http://www.pahlavica.org/search/view/5/13233</ref>)، {{اوستایی|فَروَشی}}، {{پارسی باستان|فَرورتی}} یکی از نیروهای مینُوی (در برابر گیتیگی) است که به باور [[مزدیسنا|مزدیسنان]] پیش از پدید آمدن موجودات، وجود داشته و پس از مرگ و نابودی آنها،آنان، به عالم بالا رفته و پایدار می‌ماند. این نیروی معنوی (مینوی) که می‌توان جوهر حیاتش نامید، فناناپذیر استازلی و هرگزجاودانی دچارو زوالفناناپذیر نمی‌شوداست. «فَرَوَشی» یا «فروهر» در قامت آموزه به طور جدی در متون زرتشتی نمود یافته و پرورده شده است؛ در [[وندیداد]] [[اهورامزدا]] به [[زرتشت]] می‌گوید: ''فروهر من را که بسیار بلندپایه، نیکو، زیبا، ثابت قدم و در پارسایی تمام است، ستایش کن. ''. در [[بندهش|بُندهشن]] آمده،آمده است، اهورامزدا پیش از آنکهآن که فروهرها از صورت مینوی<ref>غیر مادی، بهشتی</ref> به حالت مادی درآیند، با آن‌ها مشورت نمود و آن‌ها را آزاد گذاشتگذاشت، که جاویدان در عالم مینوی بمانند یا به صورت جسمانی درآمده و بر ضدبا سپاه [[اهریمن]] ستیز کنند،بستیزند، فروهرها پذیرفتندپذیرفتند، که در جهان مادی ستیز کنندبستیزند چون می‌دانستندمی‌دانستند، که [[شیطان|دیوها]] را شکست خواهند داد و بدی از جهان نابود خواهد گشت. در [[اوستا]] از پنج نیروی باطنی بدین ترتیب سخن رفته‌است.

دربارهٔدر بارهٔ هر یک از این نیروها در بخش‌های اوستا و نوشته‌های پهلوی سخنانی آمده‌است.<ref>اساطیر و فرهنگ ایران در نوشته‌های پهلوی. ص ۵۷۶ و ص ۵۷۷</ref>

چهره ی این نماد مرد جا افتاده و کهنسال پارسی را نشان می دهد که در درون حلقه ای گرد قرار دارد؛ مرد با تجربه ی پارسی بیانگر آن است که خداوند می خواهدمی‌خواهد انسان را در کمال بلوغ ببیند، آن حلقه ی بزرگ نشانی است از دنیای مادی و بزرگی که انسان در آن متولد می شود و زندگی می کندمی‌کند. دو بال سه قسمتی در دو سوی حلقه ی بزرگ، در نگاره با امتدادی راست و مستقیم وجود دارد. این سه قسمت یادآور سه ارزش بزرگ اخلاقی تفکر کهن ایرانی و [[زردشتیان]] است.