'''عمران بن شاهین''' (درگذشته در سال ۳۶۰ ه. ق؛ ۹۷۹ م)؛ از شورشیان باتلاقهای جنوب [[عراق]] در قرن چهارم هجری بود که در زمان حکومت [[آل بویه]] در عراق سلسله حکومتی مستقلی بنام شاهینیان در هورهای[[مرداب|هور]]<nowiki/>های جنوب بغداد {{به عربی|بطايح}} تشکیل داد.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده = ساسان طهماسبی|نشانی = http://www.shareh.com/persian/magazine/tarikh_i/21/05.htm|عنوان = شاهینیان بطایح|ناشر = شبکه اطلاع رسانی حوزه (شارح)، وابسته به معاونت پژوهشی دفتر تبلیغات اسلامی [[حوزه علمیه قم]]|تاریخ = |تاریخ بازبینی = ۲۸ بهمن ۱۳۹۲|archiveurl = https://web.archive.org/web/20140222022003/http://www.shareh.com/persian/magazine/tarikh_i/21/05.htm|archivedate = ۲۲ فوریه ۲۰۱۴|dead-url = yes}}</ref> او از [[نبطیان]] الجامده (از روستاهای [[استان واسط|واسط]] در عراق) بود که بدنبال انجام دادن جرمی، از مجازات فرار کرده و به باتلاقهای جنوب عراق پناه برده بود. از بین امیران بویه، [[معزالدوله]]، [[عزالدوله بختیار|عزالدوله]] و [[عضدالدوله دیلمی|عضدالدوله]] (که امیری بسیار قدرتمند بود) با او جنگیدند که هیچکدام در شکست دادن کامل او موفق نبودند. عمران بن شاهین همانند بوییان شیعه بود و مسجد عمران بن شاهین در صحن علی ع در [[نجف]] مشهور است و به بقایای رواقی که عمران بن شاهین آن را ساخته بوده ''مسجد عمران'' گفته می‌شود.
