[[پرونده:KH 3-199 (AbdBaha to Avarih).jpg|بندانگشتی|دستخطی از [[عبدالبهاء]] که عبدالحسین آیتی را «حضرت آواره علیه بهاءالله الابهی» خطاب کرده‌است]]
آیتیآيتی که روحانی و امام جمعه تفت بود بعد از تبلیغ مبلغین بهائی به بهائیاناین آئین پیوست<ref>http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b</ref> و از آنجا که توان بالای در فن بیان توانائی خاصی داشت، از جمله مبلغان مهمسرشناس آنان شد.بیشو از۲۰ سال۱۸سال با عنوان «آواره» که [[عباس افندی]] به او داد،داده بود به بهائیتترویج خدمتآئین کردبهائی <ref>فضل‌الله صبحی مهتدی، ''خاطرات صبحی دربارهٔ بابیگری و بهائیگری''، فضل‌الله صبحی مهتدی، ۱۵۲</ref> در ایران، امپراطوری عثمانی، قفقاز و مصر مشغول گشت. <ref>http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b</ref> و از تحسین و تقدیر رهبران آن ([[عباس افندی]]عبدالبهاء و [[شوقی افندی]]) برخوردار شد.شده،<ref name="cgie.org.ir" /><ref>برای اظهارات و الواح عباس افندی و شوقی در تجلیل از آواره رک: ''مکاتیب عبدالبهاء''، مؤسسه مطبوعات امری، ۱۳۴ بدیع، ج۸، ص ۸،{{سخ}}عبدالحسین آیتی، ''کشف‌الحیل''، همان، چ۷، ج۱، صص۱۴۳–۱۴۲، چ۴، ج۲، ص۵۰</ref> به او عنوان '''رئیس مبلغان'''المبلغین نیزشهرت دادهیافت. شد.<ref>[http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b Encyclopædia Iranica | Articles<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> برای نمونه، عبدالبهاء در لوحی خطاب به آیتی می‌گوید: «ای آواره سبیل الهی، پریشانی و بی‌سروسامانی در ره عشق، کامرانی و شادمانی است. نظر به پایان کار نما زیرا عاقبت این پریشانی جمعیت است و نهایت این آوارگی پناه حضرت احدیت. اگر از قطره محروم شدی الحمدلله بحر بی‌پایان در مقابل داری و اگر از ذره محجوب شدی آفتابی روشن در پیش داری. از حق طلبم که آنچه نهایت آمال و آرزوی توست میسر گردد و علیک التحیة و الثناء.» <ref>عبدالبهاء، مکاتیب، ج۸، ص۸</ref>▼
بعضی از مبلغان بهایی کتاب‌های این تشکیلات را، به تعبیر خودش، به ترفند، به مطالعهٔ او رساندند و همین امر، سبب شد که عده‌ای از روحانیان محل، وی را به گرایش به [[بهائیت]] متهم سازند. اتهام به بد دینی و انحراف عقیده؛ آزار و ایذاء و بدنامی، او را به [[بهائیت]] سوق داد.<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://www.zamaneh.info/articles/770.htm |عنوان=آنان که به دامن اسلام برگشتند |نویسنده=ابوذر مظاهری |ناشر=زمانه |زبان= |accessdate=۶ اکتبر ۲۰۰۹ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20110325134940/http://www.zamaneh.info/articles/770.htm |archivedate=۲۵ مارس ۲۰۱۱ |dead-url=yes }}</ref>▼
▲بعضیوی یکی از مبلغانمعتبرترین بهاییکتب کتاب‌هایتاریخ این تشکیلات را، به تعبیر خودش، به ترفند، به مطالعهٔ او رساندندبابی و همینبهائی امر،بنام سببکواکب شد که عده‌ای از روحانیان محل، ویالدریه را بهدر گرایشدو بهجلد [[بهائیت]]نوشته متهم سازند. اتهامو به بدتاریخ دینی۱۳۴۲ وقمری انحراف/۱۳۰۲ عقیده؛شمسی آزاردر و ایذاء و بدنامی، او راقاهره به [[بهائیت]] سوقچاپ دادرساند.<ref>{{یادکرد وب |نشانی=http://www.zamaneh.info/articles/770.htm |عنوان=آنان که به دامن اسلام برگشتند |نویسنده=ابوذر مظاهری |ناشر=زمانه |زبان= |accessdate=۶ اکتبر ۲۰۰۹ |archiveurl=https://web.archive.org/web/20110325134940/http://www.zamaneh.info/articles/770.htm |archivedate=۲۵ مارس ۲۰۱۱ |dead-url=yes }}</ref><br />
▲آیتی به بهائیان پیوست و از آنجا که توان بالای در فن بیان داشت، از جمله مبلغان مهم آنان شد. بیش از ۲۰ سال با عنوان «آواره» که [[عباس افندی]] به او داد، به بهائیت خدمت کرد<ref>فضل‌الله صبحی مهتدی، ''خاطرات صبحی دربارهٔ بابیگری و بهائیگری''، فضل‌الله صبحی مهتدی، ۱۵۲</ref> و از تحسین و تقدیر رهبران آن ([[عباس افندی]] و [[شوقی افندی]]) برخوردار شد.<ref name="cgie.org.ir"/><ref>برای اظهارات و الواح عباس افندی و شوقی در تجلیل از آواره رک: ''مکاتیب عبدالبهاء''، مؤسسه مطبوعات امری، ۱۳۴ بدیع، ج۸، ص ۸،{{سخ}}عبدالحسین آیتی، ''کشف‌الحیل''، همان، چ۷، ج۱، صص۱۴۳–۱۴۲، چ۴، ج۲، ص۵۰</ref> به او عنوان '''رئیس مبلغان''' نیز داده شد.<ref>[http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b Encyclopædia Iranica | Articles<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref>
