عبدالحسین آیتی: تفاوت میان نسخه‌ها

آيتی که روحانی و امام جمعه تفت بود بعد از تبلیغ مبلغین بهائی به این آئین پیوست<ref>http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b</ref> و از آنجا که  در فن بیان توانائی خاصی داشت، از جمله مبلغان سرشناس آنان شد و ۱۸سال با عنوان «آواره» که عباس افندی به او داده بود به ترویج آئین بهائی <ref>فضل‌الله صبحی مهتدی، ''خاطرات صبحی دربارهٔ بابیگری و بهائیگری''، فضل‌الله صبحی مهتدی، ۱۵۲</ref> در ایران، امپراطوری عثمانی، قفقاز و مصر مشغول گشت. <ref>http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b</ref> و از تحسین و تقدیر رهبران آن (عبدالبهاء و شوقی افندی) برخوردار شده،<ref name="cgie.org.ir" /><ref>برای اظهارات و الواح عباس افندی و شوقی در تجلیل از آواره رک: ''مکاتیب عبدالبهاء''، مؤسسه مطبوعات امری، ۱۳۴ بدیع، ج۸، ص ۸،{{سخ}}عبدالحسین آیتی، ''کشف‌الحیل''، همان، چ۷، ج۱، صص۱۴۳–۱۴۲، چ۴، ج۲، ص۵۰</ref> به رئیس المبلغین شهرت یافت. <ref>[http://www.iranicaonline.org/articles/ayati-abd-al-hosayn-b Encyclopædia Iranica | Articles<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref> برای نمونه، عبدالبهاء در لوحی خطاب به آیتی می‌گوید: «ای آواره سبیل الهی، پریشانی و بی‌سروسامانی در ره عشق، کامرانی و شادمانی است. نظر به پایان کار نما زیرا عاقبت این پریشانی جمعیت است و نهایت این آوارگی پناه حضرت احدیت. اگر از قطره محروم شدی الحمدلله بحر بی‌پایان در مقابل داری و اگر از ذره محجوب شدی آفتابی روشن در پیش داری. از حق طلبم که آنچه نهایت آمال و آرزوی توست میسر گردد و علیک التحیة و الثناء.» <ref>عبدالبهاء، مکاتیب، ج۸، ص۸</ref> با وجود اینکه عبدالبهاء او را شناخته و از برخی عادات او چون خمر تریاک در خلوت آگاه بود اما او را از تبلیغ امرالله مانع نمی شد.<ref>Adib Taherzadeh, Covenant of Baha’u’llah pg. 334 George Ronald . Oxford ISBN  0-85398-344-5 </ref>