'''آقا علی‌اکبر ''' (نازادهٔ معلوم۱۲۳۶<ref name="Pirniakan" /> یا ۱۲۴۲ قمری<ref name="persianartmusic" /><ref name="yadeyar" /> – درگذشتهٔ ۱۲۷۸ قمری<ref> name="Pirniakan" /><ref>مهدی فراهانی، نگاهی به زندگی آقا علی اکبر، فصلنامه موسیقی ماهور، شماره ۸۲، زمستان ۱۳۹۷، صفحه ۱۰۳</ref>)، یکی از برجسته‌ترین نوازندگان دربار [[ناصرالدین شاه قاجار|ناصرالدین شاه]] و استاد نواختن [[تار]] بود. وی از دراویش نعمت اللهی بود.<ref>نگاهی به زندگی آقا علی اکبر، مهدی فراهانی، فصلنامه موسیقی ماهور شماره 82</ref>
ساسانداریوش سپنتاپیرنیاکان معتقد است او در اوایل دوران «ناصرالدین‌شاه» به درخواستِ «[[امیرکبیر]]»<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=داریوش پیرنیاکان|کد زبان=|تاریخ=۲۷ اسفند ۱۳۹۳|وبگاه=مرکز دائره‌المعارف بزرگ اسلامی - روزنامه ایران|نشانی=https://www.cgie.org.ir/fa/news/28449|عنوان=در سی امین سال درگذشت «علی اکبر شهنازی»}}</ref> همراه با خانواده اش از [[شهرستان فراهان|فراهان]] به [[تهران]] آمد اما برای این گفته شواهدی را ارائه نکرده است.<ref>{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=۱۳ تیر ۱۳۹۱|وبگاه=مرکز موسیقی حوزه هنری|نشانی=http://musicenter.ir/Default.aspx?page=15578§ion=newlistItem&mid=48126&pid=43641&ln=fa|عنوان=نگاهی به زندگی و آثارآقا علی اکبر فراهانی}}</ref> خاندان وی به «خاندان هنر» معروف است به این دلیل که بنیان‌گذاری و تکوین ردیف [[هفت دستگاه موسیقی ایرانی]] را منسوب به آنان می‌دانند.<ref>خالقی</ref>
از دوران [[صفویه]] تا آمدن وی به دربار، اطلاع زیادی از موسیقی دستگاهی به جز چندین رساله به جا نمانده است.<ref>Cole, Momen</ref> آقا علی‌اکبر از جمله نوازندگان تارینوازندگانی بود که علاوه بر آگاهی به آهنگ ها و دستگاه های موسیقی قدیم آشنایی داشت. وی در زمینه نوازندگی سرآمد عصر خویش بود. [[عارف قزوینی]] در دیوان خود به او اشاره کرده و می‌نویسد: آقا علی‌اکبر بی‌اندازه مورد تشویق و محبت ناصرالدین شاه بوده به طوری که اغلب وقت را در مصاحبت شاه گذرانیده و او را از نغمات عالی و بی‌نظیرِ ساختهٔ خود، سرمست نگاه می‌داشته‌است. از عجایب اینکه درجه و میزان هنر استاد به حدی بود که کسی را یارای مخالفت یا جرأت حسادت با او نبوده و اخلاقاً هم طوری با اطرافیان شاه می‌زیسته که محبوب همه واقع و مورد توجه عموم قرار گرفته بود.<ref>قزوینی</ref> از سیمای وی نقاشی ای در دست است که در سال ۱۸۵۶ میلادی برابر با ۱۲۷۳ قمری، رسم شده که به گفته خالقی در آن زمان وی باید ۴۰ یا ۴۵ ساله می‌بوده باشد.
[[آقا حسینقلی]] و [[میرزا عبدالله فراهانی|میرزا عبدالله]] هر دو از نوازندگان به نام تار، پسران او بودند که سنت او را زنده نگه داشته و به شاگردانِ خود منتقل کردند و خود این شاگردان نیز موسیقیدانان و نوازندگانِ موسیقی سنتی نسل بعد را تربیت کردند. وی همچنین پدربزرگ [[علی‌اکبر شهنازی]] نوازنده سرشناس تار است. از وی در موزه مفاخر استان مرکزی یاد شده‌است.<ref>خبرگزاری آریا</ref> همچنین در سفرنامه پولاک و در کتاب «سه سال در ایران» [[ژوزف آرتور گوبینو]] از او به عنوان بهترین نوازندهٔ تار یاد شده‌است. نقل شده‌است که پس از نماز شب یکی از سوره‌های قرآن را می‌نواخته که شنوندگان تشخیص داده‌اند سوره [[یس]] بوده‌است. برخی معتقدند، آقا علی‌اکبر زاده منطقه [[فراهان]] است ولی در مورد زندگی وی پیش از آمدن به تهران اطلاعی در دست نیست. همچنین روشن نیست که وی موسیقی را از کجا فرا گرفته‌است. <!-- گمان می‌رود موسیقی را از دراویش همدانی و موسیقیدانان تهرانی فرا گرفته باشد؛ (گویا وی گرایش به تصوف داشته‌است){{مدرک}}. -->
