ویکی‌پدیا

میکل‌آنژ: تفاوت میان نسخه‌ها

نمایش تاریخچه به صورت تعاملی
→ تفاوت قدیمی‌ترتفاوت جدیدتر ←
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۸۹:
=== رُم و سقف پرستشگاه سیستین، ۱۵۱۲_۱۵۰۵ ===
[[پرونده:CAPPELLA SISTINA Ceiling.jpg|بندانگشتی|334x334پیکسل|سقف پرستشگاه سیستین که به دست میکل آنژ (آنجلو) نگارگری شده‌است؛ این کار نزدیک به چهار سال(۱۵۱۲_۱۵۰۸) به درازا انجامید.]]
در ۱۵۰۵ میکل آنجلو (آنژ) این بار توسط [[ژولیوس دوم|پاپ یولیوس دوم]] به رم فراخوانده شد و پاپ یولیوس به وی سفارش ساخت [[آرامگاه پاپ ژولیوس دوم|آرامگاه پاپ یولیوس دوم]] را داد که قرار بود دربرگیرنده چهل تندیس باشد و در مدت پنج سال ساختمان آن به پایان رسد.<ref name="Goldcheider14">Goldscheider, pp. 14–16</ref> با پشتیبانی پاپ، میکل آنژ تعویق و دیرکردهای پرشماری در کار ساختمان آرامگاه داشت تا بتواند به سایر سفارش‌های فراوان خود نیز رسیدگی کند. هرچند میکل آنژ برای ۴۰ سال بر روی آرامگاه کار کرد(۱۸۴۵_۱۸۰۵)، اما آرامگاه هیچگاه چنان‌که خود می‌خواست به پایان نرسید.<ref name="Goldcheider14"/> این آرامگاه در کلیسای [[کلیسای سن پیترو این وینکولی|کلیسای سَن پیترو این وینکولی]] (به ایتالیایی: San Pietro in Vincoli/ به پارسی: قدیس [[پطرس]] در زنجیر) در رُم جای دارد و بیش از همه به خاطر تندیس میانی اش یعنی [[موسی (میکل‌آنژ)|موسی]] که کار ساخت آن در ۱۵۱۶ به پایان رسید، شهرت دارد.<ref name="Bartz134"/> دو تا از تندیس‌هایی که قرار بود برای همین آرامگاه ساخته شوند، یعنی [[برده شورش گر]] و [[برده محتضر]] اکنون در [[موزه لوور]] نگه داری می‌شوند.<ref name="Goldcheider14"/>
 
در همان هنگامه، میکل آنژ [[سقف پرستشگاه سیستین]] را نگارگری (نقاشی) نمود که نزدیک به چهار سال به درازا کشید(1512_1508).<ref name=Bartz134>Bartz and König, p. 134</ref> به توجه به گزارش آسانیو کوندیوی (نگارندهٔ زندگی‌نامه میکل آنژ) [[دوناتو برامانته]] که در حال کار بر روی [[کلیسای سن پیترو|بازیلیکای سن پیترو]] (با [[کلیسای سن پیترو این وینکولی]] اشتباه نشود) بود، از این که میکل آنژ مأمور ساختمان آرامگاه [[ژولیوس دوم|پاپ ژولیوس دوم]] شده بود، در خشم شده و پاپ را متقاعد ساخت این هنرمند نابغه را به کاری بگمارد که بدان ناآشنا بود؛ هدفش این بود که او در کارش شکست بخورد<ref>Coughlan, p. 112</ref>(شاید منظور از کاری که بدان گماشته شد، همان نگارگری سقف کلیسای سیستین باشد. م). میکل آنژ در آغاز مأمور نگارگری (نقاشی) [[حواریون|حواریون دوازده‌گانه]] بر روی سه گوش کروی ای که سقف را نگه می‌داشت، و نیز آراستن بخش میانی سقف شده بود.<ref name= Goldscheider12>Goldscheider, pp. 12–14</ref> میکل آنژ اما پاپ یولیوس را قانع ساخت که به وی آزادی عمل بدهد و پیشنهاد طرحی دگرگونه و پیچیده‌تر را نمود که [[روایت آفرینش|داستان آفرینش]]، [[هبوط|هبوط انسان]]، وعده رستگاری از سوی پیامبرها، و تبار شناسیِ (شجره نامهٔ) مسیح را شامل می‌شد. این فراورده‌های هنری بخشی از طرحی بزرگتر (از جمله [[میکل آنژ#رُم، ۱۵۴۶_۱۵۳۴|واپسین داوری]]) از آرایش این پرستشگاه اند که نمایانگر شماری از دکترین‌های کلیسای کاتولیک می‌باشند.<ref name= Goldscheider12/>
خط ۹۷:
=== فلورانس زیر فرمان پاپ‌های مدیچی، ۱۵۳۴_۱۵۱۳ ===
در ۱۵۱۳، پاپ یولیوس دوم درگذشت و [[لئون دهم|پاپ لئون دهم]]، دومین پسر [[لورنتسو د مدیچی]]، جانشین وی گردید.<ref name=Bartz134/> پاپ لئو به میکل آنژ سفارش بازساخت نمای بیرونی [[کلیسای سن لورنتزو|بازیلیکای سن لورنتسوی فلورانس]] و آراستن آن با تندیس‌ها را کرد. وی با بی میلی پذیرفت و سه سال را در آفرینش نگاره‌ها و الگوها برای نمای بیرونی ساختمان پی گذاشت و در همان حال کوشش می‌کرد معدن مرمر تازه ای در پیِتراسانتا برای این پروژه بگشاید. این طرح در ۱۵۲۰ به سبب مشکلات مالی پیمانکارها، پیش از هرگونه پیشرفت مشهودی به‌طور ناگهانی متوقف گردید و اکنون این [[بازیلیکا]] فاقد نمای بیرونی است.<ref>Coughlan, pp. 135–36</ref>
[[پرونده:'Moses' by Michelangelo JBU010.jpg|بندانگشتی|320x320px|[[آرامگاه پاپ یولیوس|آرامگاه پاپ یولیوسژولیوس دوم]] که از سال ۱۵۰۵ توسط میکل آنژ تراشیده شده و در [[کلیسای سن پیترو این وینکولی]] جای دارد. تندیس میانی که یک شخص نشسته با کتابی در دست را نشان می‌دهد، همان [[موسی]] است که در ۱۵۱۶ ساخت آن به فرجام رسید اما کار باقی تندیس‌ها تا ۱۵۴۵ به طول انجامید. |جایگزین=]]
در ۱۵۲۰ مدیچی بار دیگر با پیشنهادی بزرگ به میکل آنژ رو کرد: این بار با هدف ساختمان یک پرستشگاه و آرامگاه خانوادگی در بخشی از بازیلیکای سن لورنتسو{{نشان|پنج}} که [[پرستشگاه مدیچی|معبد مدیچی]] نام داشت.<ref name=Bartz134/> برای آیندگان، این پروژه که بیشترِ سال‌های ۱۵۲۰ تا ۱۵۳۰ از زندگی هنرمند را به خود مشغول داشت، بیشتر مفهوم و درک شده بود. میکل آنژ از اختیار شخصی خود برای طراحی و ساخت معماری پرستشگاه مدیچی (یکی از قسمت‌های چندگانهٔ بازیلیکای سن لورنتسو) بهره گرفت؛ به طوری که این پرستشگاه دو تن از اعضای جوانتر خاندان مدیچی را در خود جای داده‌است: جولیانو یا دوکِ نمورس که سومین پسر [[لورنتسو د مدیچی|لورنتسوی شکوهمند]] نیز هست، و دیگری لورنتسوی دوم یا دوک اوربینو که برادرزادهٔ جولیانو است. این پرستشگاه همچنین به پاسداشت نام و یاد دو تن از پیشینگان آنها نیز ساخته شده بود: [[لورنتسو د مدیچی|لورنتسوی شکوهمند]] و برادر وی [[جولیانو مدیچی|جولیانو دِ مدیچی]] (معمولاً با جولیانو دوک نمورس که برادرزاده اش است، اشتباه می‌شود) که در کنار یکدیگر آرمیده‌اند. این آرامگاه خانوادگی افزون بر تندیس‌های جولیانو دوک نمورس و لورنتسوی دوم دارای چهار تندیس به نام‌های [[شب (میکل‌آنژ)|شب]] و [[روز (میکل آنژ)|روز]] (که در زیر تندیس جولیانو دوک نمورس جای گرفته‌اند) و [[دوسک]] و [[داون (میکل آنژ)|داون]] (که در زیر تندیس لورنتسوی دوم جای گرفته‌اند) نیز می‌باشند. این پرستشگاه همچنین دربردارندهٔ مریم مدیچی{{نشان|شش}} نیز هست.<ref>Goldscheider, pp. 17–18</ref> در ۱۹۷۶ یک کریدور مخفی که بر دیوارهایش نگاره‌های میکل آنژ دیده می‌شد، کشف گردید.<ref>[http://www.florentine-society.ru/Medici_Chapel_Mysteries.htm Peter Barenboim, Sergey Shiyan, ''Michelangelo: Mysteries of Medici Chapel'', SLOVO, Moscow, 2006]. {{ISBN|5-85050-825-2}}</ref><ref>Peter Barenboim, "Michelangelo Drawings – Key to the Medici Chapel Interpretation", Moscow, Letny Sad, 2006, {{ISBN|5-98856-016-4}}</ref>
 
خط ۱۶۲:
 
=== پیکرهای مردانه ===
فرشتهٔ زانو زده (The Kneeling angel) از کارهای آغازین او و یکی از چندین پیکره ای است که بخشی از طرح آرایشی بزرگ برای [[آرکای سن دومنیکو]] در کلیسای مختص به قدیس دومنیکو در بولونیا را تشکیل می‌دهد. [در گذشته] شماری چند از دیگر هنرمندان از زمان [[نیکولا پیزانو|نیکولا پیسانو]] در سدهٔ ۱۳ نیز بر روی طرح آرایشیِ [[آرکای سن دومنیکو]] (که آرامگاه قدیس دومنیکو است) کوشش نموده بودند. در پایان سدهٔ ۱۵اُم، این پروژه توسط [[نیکولو دل آرکا|نیکولو دلارکا]] رهبری شد. فرشته ای که در دستش یک شمعدانی نگه می‌دارد توسط نیکولو آفریده شده و در سمت راست گور نامبرده جای دارد<ref name=LG9>Goldscheider, p. 9</ref> و در سمت چپ آن نیز، فرشته زانو زدهٔ میکل آنجلو (آنژ) جای دارد ولی با فرشتهٔ نیکولو دگرگونگش (تفاوت) بزرگی دارد. تندیسِ نخستین، کودکی ظریف و خوشگل با موهای روان را نشان می‌دهد که جامه ای گشاد به سبک گوتیک پوشیده‌است اما تندیس میکل آنژ جوانی نیرومند و عضلانی با بال‌های عقاب را نشان می‌دهد که به شیوه کلاسیک جامه پوشیده‌است. همه ویژگی‌های فرشتهٔ میکل آنژ پویاست.<ref>Hirst and Dunkerton, pp. 20–21</ref> [[دیونیسوس|باخوس]]ِ میکل آنژ نیز یک سفارش با سوژه ای خاص بود یعنی خدای شراب یونان باستان. این پیکره همه ویژگی‌های سنتی را در خود دارد؛ در این پیکره یک تاج گل آراسته به برگ تاک [که سر وی را پوشانده]، یک جام شراب در دست راست و یک [[فان]] افسانه ای در سمت چپ وی (که سرگرم خوردن خوشهٔ انگورهایی است که از دست چپ باخوس آویزان اند؛ همچنین در همین دستش، پوستی از ببر را نیز در دست دارد) دیده می‌شود؛ اما میکل آنژ قدری واقع گرایی نیز به این تندیس افزوده‌است به طوری که چشمانش را تار و مثانه اش را آماسیده نشان داده و ژست و ایستایی اش را نیز چنان تراشیده که گویی بر روی پای خود تعادل ندارد.<ref name=LG9/> هرچند این کار به سادگی از پیکرتراشی کلاسیک الهام گرفته‌است اما به خاطر حرکت گِرد خود و کیفیت سه بعدی نیرومندش که بیننده را برمی‌انگیزد از هر زاویه بدان نگاهی افکند، دستاوردی خلاقانه بوده‌است.<ref>Bartz and König, pp. 26–27</ref> در تندیسی که به [[برده محتضر]] نامدار است، میکل آنژ باری دیگر از تکنیک [[کنتراپوستو|کُنتراپوستو]]{{نشان|نه}}در تراشیدن پیکر برای نمایاندن حالت خاص انسانی_ در اینجا برای نمایاندن بیدار شدن برده از خواب_ بهره گرفت؛ این پیکره و نیز پیکرهٔ [[برده شورش گر]] برای [[آرامگاه پاپ یولیوس|آرامگاه پاپ یولیوسژولیوس دوم]] آفریده شدند اما اکنون در [[موزه لوور]] جای گرفته‌اند.<ref>Bartz and König, pp. 62–63</ref> این دو دستاورد بعدها توسط [[اگوست رودن]] که آنان را در لوور مورد کنکاش و پژوهش قرار داد، اثری ژرف بر پیکرتراشیِ پس از خود نهادند.<ref>Yvon Taillandier, ''Rodin'', New York: Crown Trade Paperbacks, (1977) {{ISBN|0-517-88378-3}}</ref> «بردهٔ دست بسته» نیز یکی از آخرین پیکره‌هایی بود که به جهت آرامگاه پاپ تراشیده شد. این سه پیکر واپسین که روی هم رفته اسیران یا بردگان (The captives) نامیده می‌شوند، هر یک نمایانگر بردگانی اند که برای رهانیدن خود از سنگی که بدان بسته شده‌اند، می‌ستیزند. این آثار بینشی خاص به فنون پیکرتراشی ای که میکل آنژ به کار گرفت، دادند.<ref>Coughlan, pp. 166–67</ref> <gallery widths="220" heights="۱۹۸">
پرونده:Angel by Michelangelo - 3.JPG|فرشته زانو زده (The Kneeling Angel) آفریده شده در ۹۵_۱۴۹۴
پرونده:Michelangelo's Bacchus-Museo del Bargello.jpg|[[دیونیسوس|دیونوسوس]] یا باخوس (Bacchus) آفریده شده در ۹۷_۱۴۹۶
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/wiki/میکل‌آنژ»