بحران انرژی ۱۹۷۹: تفاوت میان نسخه‌ها

از آنجایی که میانگین مصرف خودرو بین دو تا سه لیتر بنزین کاهش یافت (حدود ۰٫۵–۰٫۸ بشکه)، برآورد می‌شد که امریکایی‌ها بیش از ۱۵۰ هزار بشکه نفت را در خطوط طولانی پمپ بنزین هدر می‌دادند.

در طول این دوره، بیشتر مردم معتقد بودند شرکت‌های نفتی به‌طور ساختگی کمبود نفت را ایجاد کردند تا قیمت‌ها را بالا ببرند، نه اینکه عواملی فراتر از کنترل انسان یا کنترل قیمت خود آمریکا در کار باشد. حجم نفت فروخته شده در ایالات متحده در ۱۹۷۹ تنها ۳٫۵ درصد کمتر از رکورد ثبت شده برای فروش نفت سال قبل بود.

بیشتر سیاست‌مداران سهمیه بندی بنزین را یشنهاد دادند؛ یکی از طرفداران هری هافس، حاکم مریلند بود که سهمیه بندی زوج-فرد راپیشنهاد داد (تنها افرادی با مجوز شماره‌گذاری شده فرد می‌توانست در روز فرد بنزین بخرد)، همچنانکه در طول بحران نفتی ۱۹۷۳ استفاده می‌شد. چندین ایالت- در واقع سهمیه بندی زوج-فرد بنزین را اجرا کردند ازجمله کالیفرنیا، پنسیلوانیا، نیویورک، نیوجرسی، تگزاس. کوپن‌ها برای سهمیه بندی گازوئیل چاپ شد اما هرگز در طول بحران ۱۹۷۹ استفاده نشد.

در ۱۵ ژوئیه، [[رئیس‌جمهور]] کارتر طرح‌هایش را برای کاهش واردات نفت و بهبود راندمان انرژی در سخنرانی «بحران اعتماد» مطرح کرد (گاهی اوقات به عنوان سخنرانی «ناراحتی» شناخته می‌شود). اغلب گفته می‌شود که در طول این سخنرانی، کارتر ژاکت پوشید (درواقع او پیراهن ابی پوشید) و شهروندان را ترغیب کرد تا بیشترین تلاش شان را برای کاهش مصرف انرژی بکار بندند. او از قبل پنل‌های [[اب گرم]] خورشیدی را در سقف [[کاخ سفید]] نصب کرد و اجاق گاز هیزمی را در محل‌های زندگی. با این وجود، پنل‌ها در ۱۹۸۶ که برای نگهداری سقف در طول دولت جانشین وی [[رونالد ریگان]] اعلام می‌شد، برداشته شدند.