طغرل بیک: تفاوت میان نسخهها
[نسخهٔ بررسینشده] | [نسخهٔ بررسیشده] |
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
OOOO برچسبها: ویرایش کاربر تازهوارد در مقالهٔ خوب یا برگزیده ویرایشگر دیداری |
جز ویرایش 188.209.20.115 (بحث) به آخرین تغییری که Taddah انجام داده بود واگردانده شد برچسب: واگردانی |
||
خط ۲۴:
'''طغرل بیک ابوطالب محمد بن میکائیل''' (۴۵۵–۳۸۵ هجری قمری/۱۰۶۳–۹۹۳ میلادی) اولین سلطان و مؤسس سلسلهٔ [[سلجوقیان]] بود. او به مدت ۲۶ سال بر قلمرویی مشتمل بر [[ماوراءالنهر]]، [[خراسان بزرگ]]، [[فلات ایران]] و سرزمینهای همجوار همچون [[قفقاز جنوبی]]، [[عراق]]، بخشی از [[آناتولی]]، و قسمتی از [[ارمنستان بزرگ]] حکومت کرد و سرانجام در سن ۷۰ سالگی در [[تجریش|طجرشت]] درگذشت و در [[ری]] مدفون شد.
سلاجقه پس از مرگ رهبران خود [[ارسلان اسرائیل|اسرائیل]] و [[میکائیل ایل قنق|میکائیل]]، به فرمان طغرل درآمدند و تحت رهبری او و [[چغری بیک]] به گسترش قلمرو خویش پرداختند. طغرل در سال ۴۲۹ ه. ق/۱۰۳۷ م، از سوی بزرگان سلجوقی به عنوان سلطان برگزیده شد و به نام او خطبه جاری شد. پس از مرگ [[محمود غزنوی]] و قدرتگیری [[سلطان مسعود غزنوی|سلطان مسعود]]، سلجوقیان به رهبری طغرل، در چندین مرحله با [[غزنویان]] به نبرد پرداختند. سرانجام با پیروزی سلجوقیان در [[نبرد دندانقان]] به سال ۴۳۱ ه. ق، طومار غزنویان در [[خراسان بزرگ]] و نواحی اطراف پیچیده شد و سلجوقیان به عنوان قدرتی جدید وارد فلات ایران شدند. در این میان طغرل با استقرار در [[نیشابور]] به عنوان پایتخت، به بسط و گسترش سرزمین خود به کمک برادر و خویشانش مشغول شد و سلسلهٔ سلجوقیان را پایهگذاری نمود. طغرل پس از نبرد دندانقان، با همراهی با سران سلجوقی در ارسال نامهای به نزد [[القائم بامرالله]]، [[خلیفهٔ عباسی]]، و درخواست منشور حکومت و دریافت پاسخ مساعد خلیفه، آغازگر رابطهای
طغرل در سال ۴۴۷ ه. ق، با قبول دعوت خلیفه عباسی برای سفر به [[بغداد]]، صفحهٔ جدیدی در روابط سلجوقیان و عباسیان را گشود و با سلسله اقداماتش در آن مکان، جایگاهی رفیع را کسب نمود. وی در فاصله سالهای ۴۵۱–۴۴۷ ه. ق، با به بند کشیدن [[ملک رحیم|ملک رحیم بویهای]]، حکومت [[آل بویه]] در [[عراق عرب]] را برانداخت و خطبه به نامش در آن مناطق جاری شد. وی سپس به بازسازی بغداد همت گماشت و با ازدواج دختر چغری بیک با خلیفه، روابط حکومتش را با [[خلافت عباسیان|خلافت عباسی]] مستحکم کرد. سپس ناحیه [[جزیره (میانرودان)|جزیره]] را نیز تصرف نمود. او طغیان دوبارهٔ برادرش، ابراهیم ینال، را با شکست و قتل او در نبرد، درهم کوبید. سپس به جنگ [[ارسلان بساسیری]]، امیر حامی خلافت [[فاطمیان]]، رفت و وی را نیز سرکوب نمود. طغرل در فاصله سالهای ۴۵۵–۴۵۲ ه. ق، به ازدواج با دختر خلیفه با وجود مخالفتهای خلیفه اقدام نمود، که با اتفاقات و مشکلات فراوان انجام پذیرفت و سرانجام طغرل در سال ۴۵۵ ه.ق بدون داشتن جانشین، وفات یافت و سرزمینی پهناور را برای آیندگان به میراث گذاشت. طغرل را شخصیتی مذهبی و باایمان معرفی کردهاند، که به ساخت بناهای متعدد از جمله مسجد و مدرسه همت فراوانی گماشت و با تعصبی که در مذهب [[حنفی]] داشت، به همراه وزیرش [[عمیدالملک کندری]]، عرصه را بر دیگر [[مذاهب اسلامی]] تنگ کردهبود. برخی منابع او را دارای شخصیتی عادل و بیزار از خونریزی معرفی نمودهاند، اگرچه در تعدادی از منابع نیز به اعمال ظالمانه و ناشایست او و سپاهیانش اشاره دارند. لازم است ذکر شود که یکی از عوامل موفقیت طغرل، شخصیت عمیدالملک کندری بود که با ارائهٔ راهنمایی و ایدههای [[ایرانشهر (ساسانیان)|ایرانشهری]] خویش، سهم فراوانی در پیشرفت طغرل داشت.
|