'''ایمانوئل کانت''' {{آلمانی|Immanuel Kant}} (زادهٔ [[۲۲ آوریل]] [[۱۷۲۴ (میلادی)|۱۷۲۴]] – درگذشتهٔ [[۱۲ فوریه]] [[۱۸۰۴ (میلادی)|۱۸۰۴]]) یک فیلسوف آلمانی در [[عصر روشنگری]] و تأثیرگذارکارساز در [[فلسفه جدید]] بود. وی [[تجربه گرایی]] و [[عقلگرایی]] ابتداییآغازین مدرننوین را در هم آمیخت، و تا به امروز تأثیرکارایی مهمباارزش وی در [[مابعدالطبیعه]]، [[معرفتشناسی]]، [[اخلاق]]، [[فلسفه سیاسی]]، [[زیباییشناسی]] و دیگر حوزههازمینهها ادامهدنباله دارد. ایدهاندیشه بنیادین «[[فلسفه نقدی]]» کانت به ویژه در نقدهای سهگانه وی «[[نقد عقل محض]]»، «[[نقد عقل عملی]]»، و «[[نقد قوه حکم]]»، «[[خودآیینی]] انسان» است. وی استدلال میکند که [[درک]] انسان، منشأسرچشمه قوانین عمومیسراسری طبیعت است که تشکیل دهندهسازنده همه تجربه ماست؛ و عقلخِرَد انسان است که قانون اخلاقی را به ما میدهد که این قانون، مبنایبنیاد ما برای باور به [[خدا]]، [[آزادی]]، و [[جاودانگی]] است؛ بنابراینپس شناخت علمی، اخلاق و باور دینی متقابلاًدر برابر هم سازگار و مورد اطمینانندباورپذیرند زیرا پشتوانه همه آنها متکی به بنیانبنیاد یکسان «خودآیینی» انسانند، که به علاوه،همچنین، انسان براساسبرپایه جهان نگری غایتشناسانهفرجام شناسانه [[حکم تأملی]]، غایتسرانجام نهاییپایانی طبیعت است.<ref>http://plato.stanford.edu/entries/kant</ref> او همچنینهمچنین یکی از فیلسوفان کلیدی [[روشنگری]] است و فلسفهٔ وی از اندیشههای مسلطچیره بر نیمهٔ نخست [[سدهٔ نوزدهم]] است.<ref>تاریخ فلسفه، ویل دورانت، ترجمهٔ عباس زریاب خویی، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی، چاپ بیست و یکم، ۱۳۸۷، صفحهٔ ۲۲۹</ref>