اریتره: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از برنامهٔ همراه ویرایش با برنامهٔ اندروید
جز جایگزینی با اشتباه‌یاب: امپراطور⟸امپراتور، امپراطوری⟸امپراتوری، بطور⟸به‌طور
خط ۵۶:
مستعمره [[ایتالیا]]یی اریتره از نواحی ساحلی [[اتیوپی]] و زمین‌های مورد ادعای [[امپراتوری عثمانی|ترکان عثمانی]] در [[۱۸۹۰]] ایجاد شد. اریتره به صورت پایگاهی برای تسخیر [[اتیوپی]] ([[۱۹۳۵]] تا [[۱۹۳۶ (میلادی)|۱۹۳۶]]) از سوی ایتالیا استفاده گردید. در [[۱۹۴۱ (میلادی)|۱۹۴۱]] زمانی که ایتالیایی‌ها از [[شرق آفریقا]] اخراج شدند، تحت حکومت [[بریتانیا]] درآمد.
 
در [[۱۹۵۲ (میلادی)|۱۹۵۲]] این سرزمین به صورت ایالتی [[خودمختاری|خودمختار]] با [[اتیوپی]] تشکیل [[فدراسیون]] داد. در سال ۱۹۵۸ گروهی از اریتره ایی ها جبهه آزادیبخش اریتره را پایه گذاری کردند. این سازمان عمدتا از دانشجویان، متخصصین و روشنفکران تشکیل شده بود. این سازمان در نظر داشت تا با انجام فعالیتهای مخفی سیاسی به مقاومت در برابر سیاسیتهای تمرکز طلبانه امپراطوریامپراتوری اتیوپی بپردازد. در اول سپتامبر ۱۹۶۱ جبهه آزادیبخش اریتره به رهبری حمید ادریس اواته نبردی مسلحانه برای استقلال را اغاز کرد. در سال ۱۹۶۲ امپراطورامپراتور [[هایله سلاسی]] بطوربه‌طور یکجانبه پارلمان اریتره را منحل اعلام و اریتره را به اتیوپی الحاق کرد. در پی آن [[جنگ استقلال اریتره]] برای ۳۰ سال با دولتهای بعدی اتیوپی تا سال ۱۹۹۱ ادامه داشت. هنگامیکه جبهه آزدیبخش خلق اریتره (جانشین جبهه آزادیبخش) نیروهای اتیوپیایی را در اریتره شکست داد و به [[جبهه دمکراتیک انقلابی خلق اتیوپی|ائتلاف نیروهای شورشی اتیوپی]] کمک کرد تا کنترل پایتخت اتیوپی، [[آدیس آبابا|آدیس بابا]] را بدست بگیرند.
 
جبهه آزادیبخش خلق اریتره (EPLF) کنترل اریتره را در مه ۱۹۹۱ در دست گرفت و دولت انتقالی را تا زمان تصویب قانون اساسی این کشور اداره کرد.[[همه‌پرسی]] در اریتره در [[آوریل]] [[۱۹۹۳]] با اکثریتی جامع استقلال را مورد تأیید قرار داد و طبق برنامه این سرزمین در [[۲۴ مه]] [[۱۹۹۳]] به استقلال کامل رسید.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Eritrea {{!}} History, Flag, Capital, Population, Map, & Facts|نشانی=https://www.britannica.com/place/Eritrea|وبگاه=Encyclopedia Britannica|بازبینی=2019-10-21|کد زبان=en}}</ref> جبهه آزادیبخش خلق اریتره قدرت را در دست گرفت و یک حکومت تک حزبی با خط مشی ملی گرایی برقرار کرد و هر گونه فعالیت سیاسی را ممنوع کرد.