فهلوی: تفاوت میان نسخه‌ها

پهلویک خود در پارسی میانه معناهای گوناگونی داشت. گذشته از اشاره به دودمان اشکانی و زبان و قوم پارت، معنایی از اشرافیت را هم منتقل می‌کرد. فهلوی افزون بر این که این معناها را به ارث برد، معناها و کاربردهای دیگری هم بر آن بار شد. نویسندگان خراسان گاه برای اشاره به زبان مردمان غرب ایران، که به زبانی ایرانی اما جز پارسی رایج در خراسان سخن می‌گفتند، همین نام را به کار می‌بردند. از همین رو است، که به سروده‌های سرایندگانی از [[همدان]] و [[سپاهان]] گرفته تا [[آذربایجان]] و [[اران]] [[فهلویات]] می‌گفتند: نمونه را فهلویات [[بابا طاهر همدانی]] و فهلویات [[صفی‌الدین اردبیلی]].

پیش از این‌ها [[ابن ندیم]] در [[الفهرست]] به نقل از [[ابن مقفع]] در باره زبان مردمان [[ری]] و اصفهان و همدان و ماه‌نهاوند و آذربایجان می‌گوید:‌ «فاما الفهلویه و هی...».<ref>{{پک|ناشناس|۱۳۶۷|ک=دائرةالمعارف بزرگ اسلامی|ف=آذری (زبان)|ص=۲۵۹–۲۶۲}}</ref><ref>{{یادکرد|نویسنده=تفضلی، احمد| عنوان = فهلویات|ترجمه=شکوهی، فریبا|ژورنال=|نشریه=نامه فرهنگستان|تاریخ=بهار ۱۳۸۵|دوره=|شماره=۲۹|صفحه=۱۱۹}}</ref> در [[قرن هفتم هجری|سده هشتم]] هم [[حمدالله مستوفی]] زبان مردمان زنجان را پهلوی راست می‌داند. از شهرهایی از آذربایجان هم نام می‌برد و می‌گوید، زبان مردمان شان پهلوی مغیر یا معرب است.