متفقین جنگ جهانی دوم: تفاوت میان نسخه‌ها

اتفاق موقت ضد-آلمان در آغار جنگ (۱ سپتامبر ۱۹۳۹)شامل فرانسه، لهستان، بریتانیای کبیر و اندکی بعد [[قلمرو همسود]] (کانادا، استرالیا، زلاندنو، نیوفاندلند و آفریقای جنوبی) می‌شد.<ref>Davies 2006, pp 150–151.</ref> اتحاد جماهیر شوروی ابتدا در کشمکش بین متفقین و قدرت‌های محور بی‌طرف باقی‌مانده بود و حتی با آلمان طی [[قرارداد عدم تجاوز]] در [[تهاجم نظامی شوروی به لهستان]] همکاری کرد، نهایتاً شوروی بعد از مورد تهاجم قرار گرفتن از سوی آلمان و متحدانش در [[عملیات بارباروسا]]، ژوئن ۱۹۴۱ به متفقین پیوست. ملحق شدن ایالات متحده دسامبر ۱۹۴۱ بعد از [[حمله به پرل هاربر]] توسط ژاپنی‌ها، اتفاق افتاد. به طوری‌که از ۱۹۴۲، «بیگ تری» رهبران بریتانیا، اتحاد جماهیر شوروی، و ایالات متحده آمریکا سیاست‌های متفقین را تنظیم می‌کردند؛ روابط مابین بریتانیا و ایالات متحده [[روابط ویژه|بطور ویژه]] نزدیک بود، اندکی بعد فرانسه تبدیل به شریک نخست بریتانیا شد، این مهم با حل و فصل [[آنتانت کوردیال]] بدست آمد و در واقع پسایند سقوط فرانسه بود، با این وجود این آخرین فرصت بود تا اتحاد انگلیسی-فرانکی به آرمانی دست نیافتنی تبدیل نشود. دیگر متفقین کلیدی شامل چین، راج بریتانیا (هند)، هلند، نروژ، یوگسلاوی و همچنین فرانسهٔ آزاد می‌شدند؛ تعداد دیگری نیز وجود داشت. آن‌ها خودشان را «ملل متحد» می‌نامیدند (و در ۱۹۴۵ [[سازمان ملل متحد]] نوین را ایجاد کردند).<ref>Ian C. B. Dear and Michael Foot, eds. ''The Oxford Companion to World War II'' (2005), pp 29, 1176</ref>

 

* [[نیروهای محور]]