فر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''فرّ''' یا '''فَرّه'''، مفهومی در [[اساطیر ایران|اساطیر ایرانی‌]] است. فر موهبت یا فروغی ایزدی<ref name="دوستخواه ۱۰۱۷">دوستخواه ۱۰۱۷</ref> است که شخص با انجام خویشکاری‌های خود<ref>بهار ۱۵۶</ref> و رسیدن به درجه‌ای از کمال به دست می‌آورد. عضو هر [[طبقهٔ اجتماعی]] می‌تواند فرّ مربوط به خود را بدارد. در [[اساطیر ایران]] ترکیب‌های فرّهٔفرّهِ ایزدی، فرّهٔفرّهِ شاهی، فرّهٔفرّه ایرانی، فرّهٔفرّهِ کیانی، فرّهٔفرّهِ موبدی و فرّهٔفرّهِ پهلوانی بیشتر از بقیه به کار رفته‌اند. مشروعیت شاهان وابسته به فره‌مندیفرهمندی ایشان بود. شاه مشروع شاهی بود که دارای فرّه شاهی که گاه به صورت فرّهٔفرّه ایزدی هم ذکر می‌شود باشد. فر تنها متعلق به افراد/ایرانیان پاک است و با بدی کردن و غرور و امثال آن هم از دست تواند رفت. در اساطیر ایران مواردی هست که به سبب غرور یا خطاهای بزرگِ شاه فره از وی گسسته و مشروعیت از دست رفته‌است. دو مثال [[نوذر]] و [[جمشید]] قابل ذکرند.

بارزترین جلوهٔ فر تابندگی آن است. کسی که دارای فرّه است رخساری تابنده می‌دارد. به تابندگی افراد فره‌مندفرهمند در اساطیر بسیار اشاره شده‌است. مثلاً در ''[[شاهنامه]]'' چون [[طهمورث]] از بدی پالوده می‌گردد فرهٔفره ایزدی از او تافتن می‌گیرد. معروف‌ترین این تابندگی‌ها [[جمشید]] راست چنان‌که جزء دوم نام وی ''شید'' به معنی درخشان است و نام اصلی وی ''جم'' است.