راه شاهی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
زاید الوصف (بحث | مشارکتها) ویرایش به‌وسیلهٔ ابرابزار: |
پیوند به بیرون اصلاح شد |
||
خط ۵:
راه شاهی ۲۶۹۹ [[کیلومتر]] (۱۶۷۷ [[مایل]]) درازا داشت و حدوداً هر ۲۴ کیلومتر دارای یک توقفگاه بود که ۱۱۱ ایستگاه می‌شد.<ref>[http://www.elkriver.k12.mn.us/webpages/jhood/files/w5a04cad.pdf The Persian Empire] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20150923235528/http://www.elkriver.k12.mn.us/webpages/jhood/files/w5a04cad.pdf |date=۲۳ سپتامبر ۲۰۱۵}} ''elkriver.k12.mn.us'' '''"Cyrus the Great Founds an Empire»''' 18 October 2014</ref>
راه شاهی نخستین شاهراه شناخته شدهٔ ایران و نخستین شاهراه بین‌المللی جهان است. در خوزستان این راه از [[بهبهان|بهبهان،]] [[شوش]]، [[شوشتر]] و [[رامهرمز]] عبور می‌کرده‌است.
== فرمان احداث راه ==
پیرموان سال ۵۲۲ پیش از میلاد مسیح، [[داریوش اول|داریوش‌یکم]] در ایران بر اریکه قدرت تکیه زد و احتمالاً پس از سرکوب شورش‌ها فرمان ساخت یک سلسله جاده‌های پهن و عریض نمود که یکی از آن‌ها راه سلطنتی نام داشت و در زمان خود جزء بهترین شاهراه‌ها محسوب می‌شد. راهی که بعدها توسط امپراتوری رم نیز همچنان مورد استفاده قرار گرفت. کیفیت این راه چنان بالا بود که پیک‌های نامه‌رسان می‌توانستند مسافتی معادل ۲۶۹۹ کیلومتر را تنها در مدت هفت روز بپیمایند. همچنین در این راه [[چاپارخانه]]های زیادی برای تعویض اسب‌های نامه‌رسان‌ها بود. سربازان نیز در بیشتر جاهای این راه برای برقراری امنیت وجود داشتند. چیزی که کاملاً مشخص می‌باشد و هنوز آثاری از آن باقی است مسیر راه شاهی از پاسارگاد تا شوش می‌باشد. این راه پس از گذشتن از استان فارس به شهرهای بهبهان (ارگان/[[ارجان]])، رامهرمز، جندی شاپور و شوش می‌رسیده‌است. آثاری از این راه در منطقه تنگ خاییز بهبهان همچنان پابرجاست.. همچنین پل خیری مه خان بر رودخانه خیرآباد در بهبهان این شهر را به روستای دیل در کهگلویه و سپس اردکان فارس متصل می‌نموده‌است. گفتنی است زبان مردم این سه منطقه علی‌رغم کثرت گویش لری در کل منطقه، همچنان بسیار به هم نزدیک می‌باشد و پس از گذشتن سالیان متمادی نشان از ارتباط این مناطق باستانی می‌باشد.
ما فقط دربارهٔ دو انتهای راه، شوش و سارد، اطمینان داریم. دو نظر دربارهٔ مسیر راه شاهی در آناتولی (ترکیه) وجود دارد: مسیر شمالی که بر اساس روایت [[هرودوت]] از رودخانهٔ هالیس می‌گذشته‌است و مسیر جنوبی که خط سیر معمول تری را در نظر می‌گیرد که در دوره‌های پسین تر از آن استفاده می‌کرده‌اند.<ref>W. Kleiss, Ein Abschnitt der Acheamenidischen Konigsstrasse von Pasargade und Persepolis nach Susa, bei Naqsh-i Rustam, AMI 14, 1981. p45-53</ref>[[ویلیام رمزی]] بزرگ‌ترین متخصص باستان‌شناسی آناتولی از مسیر شمالی حمایت کرده‌است که امروزه نیز طرفداران بسیار دارد.<ref>ٌW. Ramsay, Historical Geography of Asia Minor, London: John Murrray, 1890</ref>
| |||