'''محمدعلی عابد''' {{به عربی|محمد علي العابد}} (زاده [[۱۸۶۷ (میلادی)|۱۸۶۷م]] - درگذشته [[۱۹۳۹ (میلادی)|۱۹۳۹م]]) نخستین [[رئیس‌جمهور سوریه]] است، بین ۱۳ ژوئن ۱۹۳۲ تا ۲۱ دسامبر ۱۹۳۶ این منصب را به عهده گرفت و هشتمین حاکم سوریه پس از استقلال سوریه از عثمانی به‌شمار می‌رود. عابد زمان انتخاب به ریاست جمهوری در سن هفتاد سالگی به‌سر می‌برد.<ref>سوریا و لبنان تحت‌الانتداب الفرنسی، ستیفن لونغریج، ترجمة بیار عقل، دارالحقیقة، ص.222</ref> همچنین اولین حاکم بوده که به‌وسیلهٔ مجلس انتخابی از طرف مردم تعیین شده‌است.
عابد در کودکی برای ادامه تحصیلابتحصیلات دمشق را به مقصد [[استانبول]] و [[پاریس]] ترک کرد.<ref name="محمد">[http://www.arab-ency.com/index.php?module=pnEncyclopedia&func=display_term&id=162867 محمد علی العابد] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20140707120821/http://arab-ency.com/index.php?module=pnEncyclopedia&func=display_term&id=162867 |date=۷ ژوئیه ۲۰۱۴ }}، الموسوعة العربیة، 23 أغسطس 2011.</ref> او در زمان [[عبدالحمید دوم]] در وزارت خارجهٔ [[عثمانی]] مشغول به کار بود و به عنوان سفیر [[ایالات متحده آمریکا]] منصوب شد؛ و بعد از خلع [[عبدالحمید دوم]] دیگر هیچ‌گاه به [[امپراتوری عثمانی]] بازنگشت و با خانواده‌اش در کشورهای اروپایی زندگی کرد و جنگ جهانی اول را به این نحو گذراند و پس از پایان جنگ با خانواده‌اش ابتدا در مصر اقامت کرد و سپس به دمشق بازگشت.
عابد در سیاست از یک سو با [[قیمومیت فرانسه بر سوریه و لبنان|قیمومیت فرانسه]] و از سوری دیگر نیز با [[تشکل ملی (سوریه)|تشکل ملی سوریه]] روابط خوبی داشت که عاملی بر رسیدن به ریاست‌جمهوری در ۱۳ ژوئن ۱۹۳۲ بود، تا اولین کسی باشد لقب «[[رئیس‌جمهور]]» را در [[سوریه]] داشته باشد به این گونه که ماقبل او را به دلیل نبود قوانین مبنی بر جمهوری [[رئیس کشور]] می‌نامیدند.
خط ۵۶:
== صعود به قدرت ==
=== کاندید شدن در انتخابات نمایندگان مجلس ===
عابد بین سال‌های ۱۹۲۵–۱۹۳۲م هیچ‌گونه کار سیاسی انجام نداد؛ و طبق گفته [[یوسف الحکیم]] تاریخ‌نگار سوری خلال این سال‌ها به کارها خیره می‌پرداخت و زمانی که قانون سوریه سال ۱۹۳۱ به روی کار آمد عابد خود را برای کرسی نمایندگی مجلس نامزد کرد و با پشتیبانی رئیس‌جمهور پیشسینپیشین [[احمد نامی]] نیز همراه بود. الحکیم می‌گوید در زمان تبلیغات انتخاباتی به کارهای خیره پرداخت و کمک‌های مالی زیادی را به مؤسسات خیریه پرداخت کرد و با تجار سوریه، بانک ملی سوریه را تأسیس نمود و هر زمان که از مؤسسات دینی بازذیدبازدید می‌کرد در ابتدا کمک‌های مالی به مساجد و کلیساها و سایر اماکن دینی در سوریه اهدا می‌کرد، تا آن‌ها نیز به فقیران و نیازمندان خصوصاً در عیدهای مذهبی کمک کنند.<ref name="انتخاب">سوریة والانتداب الفرنسی، مرجع سابق، ص.228</ref>
سر انجام در انتخابات که مرحله اولش در دسامبر ۱۹۳۱ و مرحله دومش در ژانویه ۱۹۳۲ برگزار شد طبق نتایج قطعی که در ۹ آوریل همان سال اعلام شد العابد به‌عنوان نماینده دمشق انتخاب شد.
خط ۶۵:
[[پرونده:Flag of Syria (1932-1958; 1961-1963).svg|بندانگشتی|راست|پرچم [[جمهوری سوریه (۱۹۳۰–۱۹۵۸)]] با سه ستارهٔ قرمز در وسط آن که از پرچم [[انقلاب بزرگ عربی]] الهام گرفته‌است.]]
کمیسر عالی فرانوسیفرانسوی از به قدرت رسیدن [[حقی العظم]] پشتیبانی می‌کرد تا با رایزنی‌هایی که با نمایندگان [[تشکل ملی سوریه]] داشت به این نتیجه رسیدند که [[تشکل ملی سوریه]] پشتیبانی از کاندیدش یعنی [[هاشم الاتاسی]] را بردارد و مستشار فرانسوری نیز از [[حقی العظم]] پشتیبانی نکند که ماحصل آن انتخاب محمدعلی عابد به عنوان رئیس‌جمهوری بود؛ العابد با ۳۶ رأی در مقابل ۳۲ رأی برای [[صبحی برکات]] به قدرت رسیت. مراسم تنفیذ رئاست‌جمهوری در حیاط قصر با ۱۷ بار شلیک از توپ به نشانهٔ شروع زمان جمهوری آغاز شد. در خلال این مراسم [[پرچم سوریه|پرچم]] جدید سوریه به اهتزاز درآمد رنگ‌های این پرچم مانند بیشتر کشورهای عربی الهام گرفته از پرچم [[قیام بزرگ عربی]] بود و به جای مثلث قرمز، سه ستارهٔ قرمز بود.<ref>سوریا والانتداب الفرنسی - سیاسة القومیة العربیة، ص.425</ref> کاندیدهای دیگری که در آن زمان نام‌هایشان در روزنامه‌ها یافت می‌شد [[احمد نامی]] [[رئیس کشور]] سابق و [[ابراهیم هنانو]] رهبر مخالفان فرانسه در سوریه بود.<ref name="تاریخ">[http://www.asharqalarabi.org.uk/mu-sa/b-mushacat-1857.htm تاریخ سوریا الجزء الرابع]، رجال الشرق، 23 أغسطس 2011.</ref> در نهایت تفاهمی که بین نمایندگان تشکل‌ها و تشکل ملی سوریه حاصل شد دولتی که حفی العظم تشکیل خواهد داد می‌بایست وزیران آن بین نمایندگان تشکل‌های اعتدال‌گرا و [[تشکل ملی (سوریه)|تشکل ملی]] به صورت برابر باشد.<ref>سوریا صنع دولة وولادة أمة، ودیع بشور، دارالیازجی، دمشق 1994، 396</ref>
