طغرل بیک: تفاوت میان نسخه‌ها
| [نسخهٔ بررسی‌شده] | [نسخهٔ بررسی‌شده] |
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
افزودن یک توضیح مهم، عیناً از دانشنامه بریتانیکا |
|||
خط ۲۲:
}}
'''طغرل بیک ابوطالب محمد بن میکائیل''' (۴۵۵–۳۸۵ هجری قمری/۱۰۶۳–۹۹۳ میلادی) اولین سلطان و مؤسس سلسلهٔ [[سلجوقیان]] بود. او به مدت ۲۶ سال بر قلمرویی مشتمل بر [[ماوراءالنهر]]، [[خراسان بزرگ]]، [[فلات ایران]] و سرزمین‌های همجوار همچون [[قفقاز جنوبی]]، [[عراق]]، بخشی از [[آناتولی]]، و قسمتی از [[ارمنستان بزرگ]] حکومت کرد و سرانجام در سن ۷۰ سالگی در [[تجریش|طجرشت]] درگذشت و در [[ری]] مدفون شد. تحت سلطنت وی، سلجوقیان با ایجاد تسلط سیاسی بر خلافت عباسی در بغداد، رهبری جهان اسلام را به دست گرفتند.<ref>{{یادکرد وب|عنوان=Toghrïl Beg {{!}} Muslim ruler|نشانی=https://www.britannica.com/biography/Toghril-Beg|وبگاه=Encyclopedia Britannica|بازبینی=2020-06-09|کد زبان=en}}</ref>
سلاجقه پس از مرگ رهبران خود [[ارسلان اسرائیل|اسرائیل]] و [[میکائیل ایل قنق|میکائیل]]، به فرمان طغرل درآمدند و تحت رهبری او و [[چغری بیک]] به گسترش قلمرو خویش پرداختند. طغرل در سال ۴۲۹ ه. ق/۱۰۳۷ م، از سوی بزرگان سلجوقی به عنوان سلطان برگزیده شد و به نام او خطبه جاری شد. پس از مرگ [[محمود غزنوی]] و قدرت‌گیری [[سلطان مسعود غزنوی|سلطان مسعود]]، سلجوقیان به رهبری طغرل، در چندین مرحله با [[غزنویان]] به نبرد پرداختند. سرانجام با پیروزی سلجوقیان در [[نبرد دندانقان]] به سال ۴۳۱ ه. ق، طومار غزنویان در [[خراسان بزرگ]] و نواحی اطراف پیچیده شد و سلجوقیان به عنوان قدرتی جدید وارد فلات ایران شدند. در این میان طغرل با استقرار در [[نیشابور]] به عنوان پایتخت، به بسط و گسترش سرزمین خود به کمک برادر و خویشانش مشغول شد و سلسلهٔ سلجوقیان را پایه‌گذاری نمود. طغرل پس از نبرد دندانقان، با همراهی با سران سلجوقی در ارسال نامه‌ای به نزد [[القائم بامرالله]]، [[خلیفهٔ عباسی]]، و درخواست منشور حکومت و دریافت پاسخ مساعد خلیفه، آغازگر رابطه‌ای مهم میان دو حکومت شد. او در فاصله سال‌های ۴۴۶–۴۳۲ ه. ق، با توسل بر لشکرکشی و اعمال زور و یاری [[ابراهیم ینال]]، مناطق وسیعی از سرزمین ایران شامل [[عراق عجم]] و [[ناحیه جبال|جبال]] را به تصرف خویش درآورد و حکومت [[آل بویه]] را در این سرزمین پایان بخشید. در پی فتح ری و بازسازی آن، این شهر را پایتخت خویش قرار داد؛ اما پس از تسخیر [[اصفهان]] در سال ۴۴۳ ه. ق، آن شهر را به پایتختی خویش برگزید. او سپس با حمله به [[آذربایجان]]، آن سرزمین را تحت فرمان خویش درآورد و در ادامه با لشکرکشی به [[ارمنستان بیزانس]] و سرزمین‌های [[امپراتوری روم شرقی|روم شرقی]]، قلمرو خویش را وسعت بخشید.
| |||