هربرت مارکوزه: تفاوت میان نسخه‌ها

|region=[[فلسفه غربغربی]]

|school_tradition=[[فلسفه قاره‌ای]]، [[مکتب فرانکفورت]]، [[Western Marxism]]، [[نظریه انتقادی]]

|main_interests=[[نظریه اجتماعی]]، [[کمونیسم]]، [[سوسیالیسم]]، [[انقلاب صنعتی]]، [[فناوری]]

|influences=[[ایمانوئل کانت]]، [[گئورگ ویلهلم فریدریش هگل]]، [[کارل مارکس]]، [[زیگموند فروید]]، [[ادموند هوسرل]]، [[مارتین هایدگر]]، [[فریدریش نیچه]]، [[رایا دونایوسکایا]]

|influenced=[[Norman O. Brown]]، [[آنجلا دیویس]]، [[یورگن هابرماس]]، [[Abbie Hoffman]], [[Douglas Kellner]], [[Bob Black]], Hakim Bey، [[اندرو فینبرگ]]Bey

|notable_ideas=[[انسان تک‌ساحتی]]

از میان [[نظریهنظریه‌پرداز|نظریه پردازان]] اصلی [[مکتب فرانکفورت]] فقط مارکوزه بود که نسبت به اهمیت و مرکزیت فرهنگ توده‌ای برای [[زندگی روزمره]] در جامعهٔ [[سرمایه‌داری]] اخیر تا حدی [[خوش‌بینی]] نشان می‌داد. مارکوزه که در ابتدا همان [[دیدگاه انتقادی|دیدگاه‌های انتقادی]] [[تئودور آدورنو|آدورنو]] و [[ماکس هورکهایمر|هورکهایمر]] را داشت (Marcuse,1964)، بعدها شاهد پیدایش [[پادفرهنگ دهه ۱۹۶۰|پادفرهنگ]] [[هیپی]]‌ها در اواخر دههٔ ۱۹۶۰ بود و تفسیر خویش را از فرهنگ توده‌ای مورد [[بازبینی]] قرار داد (Bottomore,1984). مارکوزه، خصوصاً تحت تأثیر شیوهٔ استفادهٔ پادفرهنگ از همان [[فراورده]]های [[صنایع فراغتی]] و [[صنایع مصرفی|مصرفی]] سرمایه‌داری اخیر، به‌خصوص [[موسیقی]] و [[مد (پوشاک)|مد]] توده‌ای، برای [[شورش]] مستقیم علیه [[نهاد مدنی|نهادهای]]های مسلط سرمایه‌داری، مانند [[شغل|کار]]، [[آموزش و پرورش|آموزش و پروش]]، [[خانواده]] و [[سیاست]] مرسوم، قرار گرفت.<ref name="d">فرهنگ و زندگی روزمره - اندی بنت - لیلا جوافشانی/ حسن چاوشیان - نشر اختران - چاپ اول ۱۳۸۶ - ص ۳۱–۳۲</ref>

با این حال دورهٔ نسبتاً کوتاه پادفرهنگ، و همچنین [[جنبش اجتماعی|نهضتهاینهضت]]های فرهنگی بعدی جوانان که بر محور موسیقی و [[سبک زندگی]] می‌گشت، مانند [[پانک راک]] (Hebdige , 1979)، از نظر خیلی‌ها تأییدی بود بر درستی بنیادین [[نقد]] مکتب فرانکفورت از فرهنگ توده‌ای؛ بنابراین، به گفتهٔ [[باتومور]]، «دامنهٔ محدود و سرعت زوال، یا [[همانندگردی]] (assimilation) پادفرهنگ، در واقع، می‌توانست نیروی [[صنعت فرهنگ]] را عیان سازد».<ref name="d"/> (Bottomore,1984: 46)